MY SUMMER - END ( CUT )
MY SUMMER CH.21 - END ( CUT )
มะลิรู้ดีว่าเขาตกหลุมพลางใบหน้าและน้ำเสียง
ทุกอย่างที่เป็นตัวตนอรุณเข้าเต็มเปา
หลังจากพยักหน้าเป็นเชิง ‘อนุญาต’ ว่าจะยอมถูกอ้อนโดยคนมากเล่ห์ตัวโต
มะลิก็ถูกอ้อนอย่างหนักหน่วง ถามตัวเองว่ารู้ว่าอรุณแพรวพราวขนาดนี้ทำไมถึงยอมอยู่เรื่อย
และได้เหตุผลว่า…อาจจะเป็นเพราะรักคำเดียว
ตะ…แต่ว่าตอนนี้มัน…
“อึก…อรุณนี่มัน”
มะลิสะดุ้งเมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกแปลกๆ ด้านหลัง เขากะพริบตาปริบมองคนแก่กว่ายิ้มพราย
เสียงทุ้มเอ่ยแหบพร่า ความต้องการถูกจุดและกำลังรุกเป็นไฟ
“ครั้งก่อนไม่ได้ใช้ใช่มั้ยล่ะ ก็…ลองดู” แบบขรุขระ น่ะ
อรุณไม่ได้บอกมะลิหรอกว่าเขาหยิบกล่องแบบไหนมาและหยิบมากี่กล่อง
เขาชูซากกล่องถุงยางที่อยู่บนเตียงขึ้นมาให้เจ้าตัวแสบดู พริบตาเดียวมะลิก็เบิกตากว้างตกใจใหญ่
“นี่มันแบบ…อรุณ!
อึก…แม้แต่ตอนนี้ก็ยังแกล้งลิอีก อะ…” ปากร้องว่าเสียงสั่นเพราะด้านล่างกำลังถูกรุกล้ำหนักหน่วง มะลิร้องครางปิดหน้า
ร่างกายขยับไหวไปกับจังหวะรักเร่าร้อน เขาเข่นเขี้ยวในใจ
คาดโทษอรุณไว้ในหัว แบบขรุขระเนี่ยนะ อรุณนะอรุณ!
อยากจะตะโกนว่าแต่ทำได้เพียงบิดเร่าตัวอ่อนใต้ร่าง
มะลิไม่กล้าแม้แต่จะมองสภาพตัวเองเพราะกระดากอาย
กางเกงขาสั้นถูกร่นถึงข้อเท้า เสื้อยืดถูกถกจนถึงหน้าอกโชว์ผิวเนียนใส มันประปรายไปด้วยรอยจากการถูกประทับจูบตีตราทั่วร่าง
รอยรักสีกุหลาบแต่งแต้มแน่นขนัด
แถมเรียวขายังอ้าออกกว้างขยับตอบรับตัวตน
นี่มันน่าอายจะตาย
…มีเพียงอรุณที่มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มพอใจ…
ภาพน้องปรือตาฉ่ำหวนมองเขาซื่อๆ
วูบหนึ่งเหมือนจะร้องให้พอ
หากแต่การที่มะลิขยับสะโพกมนเป็นจังหวะเดียวกับเขามันกลับเชื้อเชิญเป็นนัยว่า ‘อยากให้ทำ’
“อ๊า!...อึก คนนิสัยไม่ดี...”
ร่างเล็กสั่นคลอนตามแรงที่อรุณโถมใส่
มองดูก็รู้ว่าอยากพูดแค่ไหน ทว่าอรุณได้ยินเพียงแต่เสียงครางกับปลายเล็บที่ขรูดลงตามผิวขณะเขาขยับตัวเข้าออกเป็นจังหวะ
แกนกลายใหญ่โตยังคงทำหน้าที่รักเจ้าตัวแสบ ช่องทางด้านหลังมันเต้นตุบตับ
ตอดรัดอรุณหลุดเสียงคราง
“…อา มะลิ” เสียงครางทุ้มต่ำพาลให้มะลิหน้าแดง เขาเงยหน้ามองอรุณที่โถมกายไม่หยุดและเรียกชื่อตัวเองด้วยใจสั่นรัว
คนเป็นพี่เหงื่อออกท่วมตัว มะลิเห็นอรุณแอบกัดปากระบายอารมณ์
“อ อรุณมัน…อึก
มันแปลกๆ” ปุ่มพวกนั่นกำลังทำมะลิบ้า ยามอรุณขยับเขา
มันเสียดสีกับด้านใน มะลิไม่รู้ว่าควรจะบรรยายความรู้สึกแบบไหน เขาไม่รู้ว่ารู้สึกเพราะดีเพราะคนทำหรือเพราะมันกันแน่
ยิ่งอรุณขยับตัวลึกแค่ไหนมะลิยิ่งบิดตัวเพราะทานความรู้สึกร้อนผ่าวพวกนี้ไม่ได้
เขาอ้าขาโดยอัตโนมัติจนอรุณจุดยิ้มพอใจ ยินยอมให้คนกระทำแทรกตัวลึกถึงทุกขณะ ร่างสูงขยับตัวกระชั้นชิดไม่กี่ครั้งก็พามะลินอนรวยรินหอบใจหอบหน้าแดง
มือหนาดึงถุงยางออกก่อนทิ้งในขยะ
เขาก้มหน้าจูบแก้มเจ้าตัวแสบก่อนถามเสียงหวาน
“…ตกลงว่าชอบแบบไหน” …ตอนนี้ห้าทุ่มครึ่งสินะ
“อื้อ…” มะลิฝังหน้าลงกับหมอนหนีสายตาคุกคามแสนอันตราย
“คราวหลังลิไม่ยอมให้ซื้อแล้ว!”
ทว่าอรุณกลับกลั้วหัวเราะยกใหญ่
เขาช้อนหน้าน้องก่อนป้อนจูบให้ตัวแสบ ค่อยๆ ละเมียดจูบถ่ายเทความรู้สึกของเราสองคนผ่านไปพร้อมๆ
กัน แลกเปลี่ยนลมหายใจและทำให้ช่วงท้องวูบโหวง
อรุณแตะนิ้วลงบนตุ่มที่แข็งเป็นไต
มันแดงช้ำเพราะโดนเขารังแกอยู่นาน
ร่างสูงเท้าแขนคร่อมตัวเจ้าแสบ
แตะปลายลิ้นหยอกเย้ายอดอกให้มะลิดิ้นพล่าน มือบางขยุ้มหน้าอกแข็งแรงจนเป็นรอย
มืออีกข้างของมะลิกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้าน่ารักแหงนหน้าพ่นลมหายใจ
“เหลืออีกสองชิ้น” เขาพูดเรื่อยๆ ปลายลิ้นชักจะทำหน้าที่โอ้โลมมะลิดีเกินไปจนเจ้าตัวแสบหายใจติดขัด
“เอาให้หมดกล่องเลยแล้วกันเนอะ ก็…อีกแค่สองชิ้นเอง”
“ตั้งสองชิ้น ต…ต่างหาก”
“ไหนบอกว่ายอมให้อ้อน ยังอ้อนไปนิดเดียวเอง”
มือหนาบดขยี้ยอดอก อรุณอยากรังแก
และเขาก็ทำอย่างที่คิด จุดไวสัมผัสปลุกอารมณ์ให้โหมอีกคราว มันเปื้อนไปด้วยน้ำลายจนเปรอะ…แถมยังเร้าอารมณ์เป็นบ้า
เขาไล้นิ้วก่อนหยุดลงตรงช่วงท้องเจ้าตัวแสบ
อรุณก้มหน้าจูบแผ่วเบา
“…อยากได้แบบไหนหืม” เสี้ยวหน้าหล่อเงยมอง ความเป็นชายแข็งกร้าวอีกรอบ
มันทักทายดุนต้นขาเจ้าตัวแสบ “แบบไหนดีครับ”
มะลิหลุบตามองด้วยสายตาร้อนวูบ
ความต้องการกำลังจะระเบิดอยู่แล้ว เขาเอ่ยพูดเสียงสะดุดขณะลูบไล้โครงหน้าของคนรักที่ช่างเอาแต่ใจ
เหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้าหล่อเหลา อรุณผินหน้าจูบหลังมือ
“…ไหนบอกว่ารู้ว่าชอบแบบไหนไง ล…แล้วจะถามทำไมเล่า”
“น่ารัก” มือหนาบิดจมูกเจ้าตัวแสบ
อรุณจูบข้างแก้มก่อนปรนเปรอให้มะลิบิดเร่าด้วยความเสียงซ่านครั้งแล้วครั้งเล่า
“อ๊ะ…พอแล้ว
มัน…”
เรียวขาชักสั่นกึกเพราะอ้ามาเป็นชั่วโมง
มะลิยกสะโพกให้อรุณเข้ามาได้ง่ายขึ้น แกนกลายคุ้นเคยแทรกผ่านเหมือนครั้งก่อน ค่อยๆ
ขยับจากช้าเป็นเร็ว รุกล้ำแทรกตัวลึกและตอกย้ำตัวตนสลักแน่น
บอกให้รู้ว่าเรากำลังกอดกันเพราะอะไร
“อึก…อ๊า ถ้า…พ พรุ่งนี้ลิตื่นไม่ไหวอรุณต้อง อ๊า ลึกไปแล้วอรุณ มัน..อึก” …มันเสียวไปหมด มะลิรู้ว่ามันน่าอาย ทว่าการเห็นอรุณทำหน้ามีความสุขกลับทำให้เขากลืนคำพูดลงคอไปซะ
และเหนี่ยวขาโอบรัดให้อรุณแนบชิดลึกกว่าเก่า
ตอบกลับด้วยสัญชาติญาณโดยการสอดรับเป็นจังหวะเดียวกัน
อรุณขยับสะโพกพาให้มะลิหอบใจถี่ ยิ่งเขาถูกอรุณเน้นหนักเท่าไร ร่างกายยิ่งตอบกลับ
ความแข็งขืนไม่มีทีท่าจะว่าหยุดหย่อน
บดสะโพกเป็นเด็กช่างยั่วยามอรุณคลายจังหวะ
คนเป็นพี่กระตุกยิ้มมอง
“…มะลิ”
“ไม่ตื่นก็ช่างมันแล้ว อึก…อ๊า” แรงสั่นคลอนกระแทกย้ำไม่จบ มือหนาลูบผ่านส่วนน่ารักและเอ็นดูจนมันร้องไห้และปลดปล่อยจนตราบสีขาวกระจายทั่วหน้าท้อง
ตะปบมือเข้ากับเอวทั้งยังป้อนความสุขสม
“ยั่วพี่ตาใสตลอด อา…มะลิตัวแสบ ทำตัวแบบนี้จะโดนพี่ เอา คืนจนเสียเปรียบนะรู้ไหม”
“..อื้อ อย่าจูบตรงนั้นนะอรุณ อ อ๊า…ลิ อึก…”
…รอบก่อนไม่เลอะ แต่รอบนี้…
นึกไม่ออกเลยว่าแม่บ้านจะทำหน้ายังไง
ร่างสูงเสยผมชื้นเหงื่อให้พ้นทาง เลยเที่ยงคืนแล้ว แต่อรุณกับมะลิยังสะสางเรื่อง ‘ตอนนี้’ ไม่เสร็จเสียที
เนื้อแนบเนื้อ ร่างกายต่อร่างกาย
และใจต่อใจ
ดูท่ามะลิจะชอบ แบบนี้
จริงๆ
“…พี่ก็ชอบแบบนี้ อา…ตัวแสบ” อรุณก้มกัดและจูบลงบนซอกขาเจ้าตัวแสบ รอยแดงเป็นปื้นแดงซ่าน
เขาจูบไปเรื่อยจนถึงต้นขาขาวเนียน โดยที่เอวและสะโพกก็ทำหน้าที่ไม่หยุดหย่อน “อย่าให้ใครหน้าไหนมันกอดมะลิได้อย่างที่พี่กอดนะ มะลิน่ะเป็นของพี่นะครับ”
“…อื้อ ร รู้แล้ว อึก อรุณ เร็วกว่านี้อีก
มะลิจะ…”
“ทราบแล้วครับคุณลิปดา”
เพราะร้องขอให้เขาเร็วขึ้น อรุณเลยไม่ยั้งตัวและเร่งความเร็วจนมะลิตัวสั่นคลอนอีกหน
แกล้งให้จวนจะขาดใจ กระทั่งรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าน่ารักของเจ้าตัวแสบอีกครั้ง มะลินอนหอบหายใจถี่รัว
อรุณไม่อยากโกหกตัวเองเลยว่าการมองมะลิจากมุมนี้มันทำเขาจะบ้าเข้าจริงๆ
คนเป็นพี่ขยับตัวอีกสองสามครั้ง
คราบสีขาวขุ่นคับแน่นและไหลล้น แว่วเสียงหวานดังขึ้นรวยริน
“…อ อรุณขี้อ้อนจริงๆ ด้วย”
“อืม อ้อนมะลิคนเดียวเหมือนกันไง”
เขาซบหน้าลงกับแผ่นอกที่พร่างพรายไปด้วยรอบจูบ น้องกอดเขาไว้แน่น โดยที่อรุณยังฝากตัวตนไม่ห่าง
มันยังคงอุ่นร้อน พอๆ กับความรู้สึกยามเรากอดกันไม่ผิด
“กอดอย่างกับกลัวจะไม่ได้กอดเลย”
“ตั้งสองปี พี่คิดถึง”
“ลิไม่ปล่อยให้อรุณรอนานขนาดนั้นหรอก”
เจ้าตัวแสบยิ้มเผล่ โอบรอบคออรุณก่อนประกบจูบและผละออก
ริมฝีปากเจื้อยแจ้วขบกัดบนซอกคอเขาพาให้อรุณยิ้มชอบใจ เขาไม่เจ็บหรอก
มันเหมือนอรุณถูกแมวตัวน้อยสะกิดเล่นมากกว่า
“สงสัยลิจะตื่นมาดูพระอาทิตย์ไม่ไหวแล้วเนี่ย
คุณพระอาทิตย์ส่วนตัวต้องรับผิดชอบนะ”
“ให้รับผิดชอบยังไงดีครับ”
“…อรุณ ก…ก็คิดเอาเองสิ
ว่าจนกว่าพระอาทิตย์จะขึ้น…มันทำอะไรได้บ้าง”
อรุณยิ้มและจูบลงบนกลุ่มผม
มะลิควรจะรู้ตั้งนานแล้วว่าหากเผลอเพียงนิดเดียว
เขาก็ไม่มีทางได้นอนเต็มอิ่ม ตื่นเช้ามาดูพระอาทิตย์ขึ้นแน่ๆ แต่คงไม่เป็นไร ในเมื่อคนข้างกายเขาตอนนี้…
…ก็เป็นแสงแรกเหมือนกัน
- - - - - - -
กลับตอน - goo.gl/vfX712
ฝากส่ง feedback ให้ด้วยนะคะ <3
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น