OS - BLISS (CUT)
( OS ) BLISS
special chapter for hunhanmonth
“กอดผมได้แล้วครับ นานกว่านี้จะไม่ยอมแล้วนะ”
เพราะมันน่าอายน้อยซะเมื่อไรกับการปลดเสื้อผ้าตัวเองออกต่อหน้าผู้ชายที่ใจจำต้องยอมรับว่าหมดท่าว่า
‘ชอบ’ จนเทียบเคียงคำว่า ‘รัก’
แบบนี้ และลู่หานนึกขอบคุณจริงๆ ที่โอเซฮุนไม่ปล่อยให้ตัวเองเก้อรอ
แต่เป็นเขาที่ซะอีกที่เป็นฝ่ายลากมือผ่านตั้งแต่ใต้สะดื้อเฉียดผ่านชั้นในสีเข้มจนถึงเนินอก
เรียกเสียงครางผะแผ่วแถมตัวที่ไม่ติดเตียงจากลู่หานได้อยู่หมัด
สัมผัสของเขาคล้ายจะหยาบโลนเพราะโหยหา ขณะเดียวกันก็ร้อนไปด้วยคำว่า ‘รัก’
ทุกการกระทำ ยามเขาพรมจูบทั่วตั้งแต่แอ่งสะดือขณะกระชับเอวให้ลู่หานอยู่นิ่ง
ลู่หานแทบไม่เห็นสักทางที่จะทำให้บทรักหายใจคล่องสักนิด
“เด็กดี…” เปล่า ลู่หานไม่ใช่เด็กดีซะหน่อย ต่อให้คุณแอลจะเถียงแทบขาดใจแต่สำหรับเซฮุนแล้วเขามีแต่ความเอ็นดูล้นอก
เสื้อเชิ้ตกองอยู่ตรงข้อพับ
ลาดไหล่ขาวกับไหปลาร้าที่เด่นชัดกระตุ้นทุกความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของในตัวเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
ทำให้เซฮุนบอกกับตัวเองเบาๆ ว่าดีแล้วที่เขายอมเดิมพัน
“คราวนี้ผมจะไม่หยุดแค่จูบคุณอีกแล้ว
จะไม่ยอมหยุดถึงคุณจะบอกให้ผมพอเข้าใจไหมครับ”
ลู่หานคลี่ยิ้ม
ส่ายสะโพกกดลึกบอกเป็นนัยให้คนเด็กกว่าที่กล้าเรียกตัวเองว่าเด็กดีรู้
“ผมไม่คิดบอกให้คุณหยุดอยู่แล้ว อ…อื้อ…”
“คุณทำให้ผมมีหวัง”
“และผมไม่ใช่คนจำพวกชอบตัดความหวังด้วย”
หากเขาอยากจูบ ลู่หานจะให้ หากเขาอยาก…เข้ามา ลู่หานจะไม่ห้าม
อย่างเช่นคำกระซิบเสียงหวานข้างหู
ยามมือหนาสะกิดยอดอกเม็ดเล็กให้แข็งสู้มือ
แบบที่ลู่หานใจดีอย่างผู้ใหญ่คนนึงพอจะช่วยเขาปลดกระดุมพลางรูดซิปกางเกงลงมาสักหน่อย
พรมจูบทั่วคางพลางจ้องตาที่มีเพียงภาพตัวเองเด่นชัดและบอกเขา
หยัดสะโพกที่คล้ายจะร้องบอกว่าไม่เป็นอะไรหากเขาจะเข้าหา
“อ…คุณแอล…”
“คุณจะได้รู้ว่าลู่หานคนนี้ก็รักคุณไม่แพ้คนไหน”
“หึ…”
“รักคุณไม่น้อยไปกว่าใครด้วย”
เก่งเหลือเกินเรื่องทำให้เซฮุนกลั้นยิ้มไม่อยู่
เขาไม่รออีกแล้ว การกระทำอุกอาจอย่างการรั้งชั้นในใต้บั้นท้ายกลมของอีกฝ่ายพลางกดนิ้วแทรกผ่านร่องสะโพกถึงได้เกิดขึ้นรวดเร็วจนหัวหน้าทีมตัวเล็กตัวกระตุก
ลู่หานแหงนหน้าพลางกำผ้าปูที่นอนแน่นเมื่อพบว่ามันสุขสมจะบ้าตอนที่เขา ‘รัก’ และ ‘ทำรัก’ ให้
“อ…อื้อ เซฮุน…”
ไม่ใช่แค่นิ้ว แต่หมายรวมถึงปลายลิ้น
น่าอายขนาดไหนแต่กลับข่มความปรารถนาที่พุ่งเหนือสิ่งใดไม่ได้
ยามก้มลงเห็นใบหน้าเขาซุกลงตรงหว่างขาลู่หานเป็นต้องจิกเท้าระบายความเสียวซ่าน คราวใดที่เขาสอดนิ้วเพิ่มและขบทั่วโคนขาด้านในลู่หานไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปมองเขา
เพราะรับรู้ได้เต็มอกว่าส่วนที่เขากำลังรุกล้ำกำลังบีบกระชั้นขนาดไหน
ก่อนรอยยิ้มมาดร้ายดังเก่าจากเขาจะทำให้ลู่หานหน้าร้อนจนจะบ้า
“รู้แล้วครับว่าคุณอยากให้ผมรักขนาดไหน”
“อ๊ะ…อ…อา…น นิ้วคุณ…” มันขยับเข้าออกเดี๋ยวช้าเดี๋ยวผ่อนซะจน…
“ลู่หาน…?”
ไม่ได้ ลู่หานไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ซะหน่อย
เขาอยากเป็น ‘คนปลอบ’ ไม่ใช่คนถูก ‘เอาใจ’
ยามกัดปากลอบมองเขาตาหวานให้หยุดสักชั่วอึดใจโอเซฮุนถึงได้พลาดท่าถูกลู่หานผลักจนนอนเท้าแขนราบไปกับเตียงหลังกว้าง
ดูก็รู้ว่าเขายอมแกล้งแพ้ให้
ถึงอย่างนั้นแล้วการได้เห็นโอเซฮุนถกเสื้อแล้วขวางมันทิ้งกลับเร่งจังหวะหัวใจให้เต้นถี่จนลู่หานกลัวตัวเองจะขาดใจตายซะเดี๋ยวนี้
“ผมไม่รู้ว่าที่ผ่านมาก่อนหน้ามันจบลงคุณเคยทำอะไรกับตัวผมคนอื่นบ้าง
ต…แต่…” ลู่หานจะไม่ยอมเหมือนคนอื่น ร่างเล็กขยับยิ้มกว้าง
มากพอจะทำให้หัวใจคนมองเต้นร้องและอยากกอด ยามมือน้อยกล้ากว่าคำพูดค่อยๆ
แทรกลึกผ่านชั้นในตัวเก่งของเขา ข้ามความร้อนและแข็งขืนผลุบหายเข้าราวซิบ
ทำให้โอเซฮุนกัดปากจนอกสั่นเพราะเกินจะกลั้นไหว “…ให้….ให้ผมทำให้นะ…”
ไม่ว่าจะเป็นจูบหรือเรื่องใต้สะดือน่าอายเรื่องไหนก็ตามแต่
เซฮุนพร้อมจะพยักหน้าตามใจโดยไม่อิดออดด้วยซ้ำ
เขารั้งหน้าคนประหม่าแต่อวดดีเหลือเกินให้เข้าใกล้
ป้อนจูบประเดิมรางวัลแรกขณะที่เจ้าตัวลงน้ำหนักลงบนส่วนกลางลำตัวเขาหนักขึ้น
ทำให้มันผงกหัวออกนอกลู่ ยิ้มเผล่พลางลอบเลียริมฝีปากพลางจ้องมันจนเขากระตุกยิ้ม
“ถอดใจตอนนี้ก็ได้นะครับ…” คนเด็กกว่ากลั้วหัวเราะในลำคอ ไม่ใช่คำขู่แต่เป็นการบอกให้ลองคิด
“ใครว่าผมจะยอมถอย” ลู่หานสวนทันควัน
ชะโงกหน้าหอมแก้มคนที่ยังเค้นแก้มก้นตัวเองไม่ห่างเสียงดัง
“ยังไม่ทันทำอะไรก็แข็งสู้มือผมไปหมด แถมยังร้องไห้จนเปื้อนนิ้วอีก ถ้าขยับแบบนี้…”
“อ…อา…”
…ลู่หานว่าพลางค่อยๆ
รูดรั้งมือที่ยอมรับว่ากุมแทบไม่รอบขึ้นลงช้าๆ ปรนเปรนอยากให้ความสุขกับเขาจนยอมกลั้นความหน้าบางของตัวเองลงกล่อง
สวมบทบาทคนเจนจัดแยบยลเสียจนคนถูกประคองตัวตนขมวดคิ้ว
มองลู่หานออกแรงกับส่วนล่างด้วยสายตาแวววับ…
“คุณชอบไหมครับ, เด็กดี”
“ชอบครับ…ชอบคุณ…ชอบมากๆ”
เซฮุนเอียงหน้า เขาแนบแก้มพลางบอกเบาๆ
ก่อนจูบลู่หานแล้วบอก ปล่อยให้คุณแอลตาใสกระตุ้นความต้องการจนมันคับสู้มือ สะโพกสอบพลางขยับตอบยามที่มือน้อยขูดเบาๆ
กับผิวส่วนที่อ่อนไหว แววตาประหม่าของเจ้าตัวทำให้เซฮุนอยากถามว่าคิดจะทำอะไรต่อ
ทว่าพอเจ้าตัวกระตุกยิ้มมองกันตาหวาน
เขากลับพบว่าไม่ว่ายามคล้อยตาหลับไปจะเป็นนรกหรือสวรรค์ก็ช่างประไร
“อ…อา ลู่หาน…”
เพราะปลายลิ้นของเจ้าตัวยามแตะลงเบาๆ
บนส่วนกลางลำตัวเขามันทำให้เซฮุนดิ้นพล่าน
“บอกแล้วไงครับ…ว่าสามสิบเอ็ดน่ะไม่เด็กแล้วนะ”
ก่อนเสียงหวานเจือความอ้อนจะทำให้เขาขยุ้มเรือนผมสีสว่างของเจ้าตัวจนกลัวจะทนไม่ไหว
การต้องกำหมัดมองบั้นท้ายขาวๆ ลอยอยู่ตรงหน้า ทั้งยังถูกเจ้าตัวใช้ ‘ปาก’ รูดรั้งความเป็นชายกำลังทรมานเขากว่าอะไร “อ…อื้อ…ปากผมเล็กแค่นี้เองนะ อ๊ะ —”
…เด็กเกเร!...
ลู่หานกำเจ้าอาวุธร้ายไว้แน่นตอบโต้
เมื่อโอเซฮุนไม่ได้อยู่สุขแถมยังค่อยๆ ขยับสะโพกราวกับกำลังขอให้ลู่หานค่อยๆ
กลืนมันลงทีละ ชิมมันทีละหน่อย
บอกผ่านแววตาและการกระทำหมดเปลือกว่าเขาโหยหาเหลือเกินจนไม่อาจเก็บไหว
หน้าท้องเกร็งเด่นตอนที่ลู่หานค่อยๆ แตะปลายลิ้นตรงส่วนปลายที่กระตุกเฮือก
มันแข็งกร้าวเสียจนเส้นเลือดเกาะกุม
ลองขบเหมือนแมวตัวน้อยไปเมื่อไรเซฮุนเป็นต้องโต้กลับด้วยการขยุ้มผมมันทุกที
ลู่หานไม่รู้หรอกว่าการเผยอปากที่คล้ายกับเจลลี่ตอนเจ้าตัวพยายามดูดและค่อยๆ
ห่อริมฝีปากพาตัวตนของเซฮุนผลุบหายเข้าไปมันชวนให้ตบะเขาแตกขนาดไหน
“ผมไม่ให้คุณเล่นแล้ว ล…ลู่หาน?!”
“แต่ผมบอกก่อนแล้วนี่ว่าไม่ยอม”
คุณแอลแลบลิ้นเลียริมฝีปากยามผละออกจากส่วนร้อนผ่าวมองเขา
มือยังขยับปรนเปรนให้เซฮุนมีความสุขจนกลัวจะทนไม่ไหว
ก่อนจะทำให้โอเซฮุนขมวดคิ้วบีบแก้มก้นของคนตัวเล็กกว่าด้วยความมันเขี้ยวเมื่อเจ้าตัวค่อยๆ
นั่งคุกเข่าจับไหล่เขาไว้ก่อนแยกขาทั้งสองข้างออกช้าๆ
คล้องสองมือรอบลำคอเขาขณะเราสบสายตาและบอกให้รู้ว่า
ณ เวลานี้มีเพียงกันและกันและจะไม่ยอมแยกจาก อ้อนวอนเสียงหวานขณะบดสะโพกกลมกับส่วนที่ตั้งชันของเขาไปมาเรื่อย
ทำให้เซฮุนกัดฟันกรอดอยากทำตามใจอยากทว่าก็ใจดีพอจะรอฟังคำขอ
“...คุณน่ะ มองแต่ตามืออย่าต้องก็พอ…”
อย่างที่ลู่หานกำลังกดสะโพกลงบนส่วนหัวช้าๆ
กัดฟันจนเสียงซ่านแถมยังขาสั่นกึกเมื่อมันค่อยๆ ผลุบหายเข้าไปด้านใน ปล่อยให้ช่องทางอ่อนนุ่มที่กล้าพูดกับเขาต่อหน้าว่าไม่มีใครเคยได้ฉวยชิมต้อนรับเขาด้วยการรัดคลึงไม่เว้นจังหวะ
ทำให้โอเซฮุนเหงื่อพราวและข่มลมหายใจจนสะดุด
“อ…คุณจะทำให้ผมบ้า…”
“อ…อ๊ะ เปล่า ผมจะทำให้คุณรักผมจนโงหัวไม่ขึ้นต่างหาก” ลู่หานยิ้มหวาน
ปล้นจูบที่มั่นใจว่าเซฮุนยินดีมอบให้ ปล่อยให้มือหนาเค้นตรงหน้าอกไม่ห่าง
ต่อให้การแอ่นอกให้เขาลากปลายลิ้นเรื่อยจะเป็นเรื่องน่าอายก็ช่าง ก่อนจะรู้ว่าวินาทีที่กดสะโพกแล้วสวนขึ้นมาจะจุกเสียจนผวากอดแน่น
“…อ๊ะ!! เซ…เซฮุน…!”
จุกจนน้ำตาคลอ
ทว่าไม่ได้อยากร้องไห้เพราะทนไม่ไหว
กลับกันลู่หานดันอยากให้ ‘รัก’
เขาตอบให้มากเท่าที่เขาให้
“คุณไม่ได้บอกว่าห้ามขยับสะโพกสักหน่อยใช่ไหมครับ”
คนเด็กกว่าคลี่ยิ้ม ช่องทางที่กำลังเต้นตุบบีบรัดจนเขาร้าวไปทั่ว ความโหยหาเกาะกุมยิ่งกว่าครั้งไหน
เซฮุนค่อยๆ เริ่มต้นจังหวะด้วยการสวนตัวขึ้นหนักๆ เรียกเสียงครางกระฉ่อนให้โอบทั่ว
อย่างที่มือน้อยโอบรอบคอและพรมจูบตรงไหล่เขาจนขึ้นรอย “ลู่หาน…”
“อื้อ…อา…”
ร่างเล็กบดสะโพกตอบรับจังหวะรักที่เขามอบให้
เอวคอดถูกบีบเค้นจนพราวไปด้วยรอยแดงทั่ว
แบบที่เราเองก็กำลังกระหวัดจูบอ้อยอิ่งที่สวนทางกับส่วนล่างที่กำลังโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง
ปล่อยผ่านจังหวะรักที่บอกตัวตนคนกระทำว่า ‘หนักแน่น’ อย่างความรู้สึกนับร้อยที่มอบให้
ลู่หานไม่รู้ตัวหรอกว่าเผลอจิกเล็บกับแผ่นหลังเซฮุนจนเกิดรอยทั่วขนาดไหน
ทุกครั้งที่ร่างสูงกดสะโพกเขาพลางพาตัวเองโต้กลับ แกนกายประจำตัวพลันถูไถกับหน้าท้องที่เกร็งแน่นของเขาจนปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดีที่สุด
ทว่าวินาทีถัดมาลู่หานไม่ได้เตรียมใจสัดนิดว่าจะถูกเขาดันตัวให้นอนราบกับเตียงกว้าง
ใช้มือแยกเรียวขาทั้งสองข้างให้อ้ากว้าง
อวดสายตาเขาหมดจดว่าร่างกายทุกส่วนที่แตะต้องกำลังเป็นของเขาทั้งหมด
ทำให้เซฮุนลอบยิ้มเมื่อเห็นว่าคนขาวกำลังตัวแดงแจ๋ เนินอกกำลังแข็งจนเป็นไต
ทั้งส่วนกลางยังผงกหัวสั่นไหวเพราะบทรักที่เรากอดกันจะบ้า
แค่ลู่หานรั้งลำคอเขาเข้าใกล้ เซฮุนก็พร้อมจะกระโจนหาแล้ว
“ผมชอบแบบนี้…ชอบเวลาได้มองคุณค่อยๆ ถูกผมกิน”
“อ…อา ผมไม่ใช่ขนมสักหน่อย อื้อ! ก…ก้นผม!”
“อีกไหมครับ อ…”
“อ๊ะ! อา คุณ…”
ยังจะถามอีก
ลู่หานยู่ปาก
ใช้เรียวขาเกี่ยวสะโพกของคนเด็กกว่าเข้าหาพลางจงใจตอดเจ้าแกนกายอันใหญ่ที่กำลังเร่งจังหวะจนตุบตับ
ค่อยๆ รัดมันเอาไว้ทำให้โอเซฮุนนิ่วหน้า
ก่อนวินาทีถัดมาจะผ่อนออกและหลบสายตาเพียงครู่ก่อนรั้งมือเขาให้กุมแก้มกลมแล้วเอ่ยเสียงหวาน
“ล…ลึกอีกนะครับ จะแรงกว่านี้ก็ได้ ก…กอดผมแล้วจำเอาไว้นะว่านี่ไม่ใช่ความฝัน”
หากว่านี่เป็นเรื่องเดียวที่เขากลัว
หัวหน้าทีมคนใหม่ระบายยิ้มจนตาหยี
ลู่หานกำผ้าปูเตียงแน่นจนกลัวว่าตัวเองจะขาดใจตายทุกครั้งที่เจ้าความแข็งกร้าวขยับตอกลึกตามคำขอ
ปลายเท้าเริ่มเกร็งจนเกินจะทนไหว
ส่วนปลายของกลางลำตัวปริ่มน้ำก่อนมันจะกระตุกหลายๆ
หนและพ่นคราบขาวจนเปรอะทั่วหน้าท้อง
…ปลายลิ้นเขาก็พลันหยอกล้อไม่เบาแรงเมื่อนั้น
อย่างที่เซฮุนตอกจังหวะหนักหน่วง เขาอยากเข้าไปใกล้ อยากสอดใส่จนสุดตัว อยากทำ ‘รัก’
เพื่อบอกลู่หานให้รู้เช่นกันว่าไม่ว่าจะเป็นครั้งไหนเขาไม่เคยไม่รักอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ
ยามสะโพกถี่รัวกระทุ้งใกล้ ลมหายใจผะแผ่วกระจายทั่ว ทั่วทั้งตัวถึงได้บิดเร่าจะบ้าแบบนี้…
“อ…อ๊ะ…อื้อ!”
จังหวะที่เกือบท้ายสุดเชื่องช้าแต่หนักแน่น
“ล…ลู่หาน…”
อย่างเช่นจูบที่เรามอบให้กัน
ฟ้องนักว่าถลำลึกจนไม่อาจถอน
ลู่หานใช้มือต่างผ้าซับเหงื่อที่เกาะทั่วใบหน้าดูดีของเขาให้อย่างไม่นึกรังเกียจ
มือกอดรัดทั่วแผ่นหลังเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังจะสุขสมในไม่ฟ้า
อยากบอกเขาจะแย่ว่าชอบจะบ้าแล้วยามที่เขาฝากตัวตนและสอดใส่เข้ามาลึกตามคำขอ
ขย้ำบั้นท้ายกลมจนแดงชาด บอกว่า ‘รัก’ และ ‘รัก’ คือนิรันดร์
แกนกายประจำตัวเขาสั่นไหวตอนเราระบายยิ้มให้กันช้าๆ
ทำให้ลู่หานรู้ในที่สุดว่าตัวเองกำลังโอบล้อมเขาไว้ด้วยรักขนาดไหนตอนที่เซฮุนกัดปากปลดปล่อยจนลู่หานไม่กล้าจินตนาการว่ามันจะมากเสียจนเปื้อนโคนขา
ฟ้องเสียงชื้นแฉะส่งท้ายยามเขาขยับตัวราวกับอยากฝังมันไม่ให้คล้อยลงสักหยด
พลางแนบจูบลงตรงกลางอกและประทับคำหนึ่งแน่น
“ผมรักคุณ”
ไม่ว่าจะเป็นลู่หานคนไหน
ผมก็ยังรักแค่คุณคนเดียวเสมอ
กลับตอน : CLICK!
ส่งฟีดแบ็คได้ที่ #ขอให้สมปรารถนาฮฮ ค้าบ :-)
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น