OS - GREATEST MISTAKE (CUT)

OS — GREATEST MISTAKE

Take you like a drug

I taste you on my tongue

คำพูดเขาทำให้ทั่วทั้งใบหน้าลู่หานเห่อร้อนลมจับ

คำพูดที่หวังจะเล่นงานให้เขาหน้าตึงและบึ้งโกรธกลับกลายเป็นดาบสองคมพุ่งแทงตัวเองจนพรุนแทบทุกส่วนแค่เพียงเพราะประโยคส่อความนัยไม่กี่คำ 

ยันสองมือบนหน้าอกแข็งปึกที่เคยเห็นกับตาว่ามันแน่นและเต็มไปมัดกล้ามขนาดไหนเพราะไม่อยากเข้าใกล้ตากล้องตัวร้ายให้มากเกินขีดจำกัด

ทว่าคมเขี้ยวที่ถูกขบกดลงบนหลังมือกลับทำให้ลู่หานรู้สึกเหมือนถูกของร้อนแผดเผา แววตาเขาทำให้มวลความรู้สึกอยู่ไม่สุข

“ฉันเบื่อจะมองนายผ่านกล้องแล้ว ตอนนายทำนายยั่วๆ ใส่มันก็เร้าอารมณ์ดีหรอก แต่เรามาทำกันจริงๆ แบบตัวต่อตัวดีกว่า อืม…แบบเนื้อแนบเนื้อใจต่อใจน่ะ ทำ...แบบที่คนโตๆ กันแล้วเขาทำกัน”

“อ๊ะ —” ถอดเสื้อชาวบ้านเขาออกได้ยังไงเล่า!

“อย่าได้หลุดเสียงครางออกสักเสียงเชียว นายเองก็คงไม่ได้อ่อนจนเคลิ้มง่ายๆ หรอกใช่ไหม”

ลู่หานอยากทดสอบความอดทนเขาโดยการบิดเบือนตัวตนตัวเองและยั่วเขาตาใส เซฮุนเองก็จะเล่นตามและปั่นประสาทให้ลู่หานหลุดร้องครางลั่นอ้อนวอนขอให้ปล่อยเหมือนกัน

เริ่มจากการใช้แขนเสื้อเชิร์ตที่กระชากออกมามัดมือไว้ซะ

“มัดมือกันได้ด้วยหรือไง!”

“แล้วฉันบอกตอนไหนว่าจะทำไม่ทำอะไร”

และแน่นอนว่าลู่หานต้องร้องท้วง แต่เซฮุนต้องสนใจเหรอ

เขาสนใจแค่เรือนร่างขาวนวลยวนใจเท่านั้น เรียวขาสวยที่ตั้งชันคร่อมทับหน้าท้องเขาชวนเดาะลิ้นดังเป๊าะ มือหนาเกี่ยวขอบชั้นในสีดำสนิทหมิ่นเหม่ 

กระตุกยิ้มร้ายสุดขีดและวาดภาพนายแบบจำเป็นในหัวที่สาบานจากก้นลึกหัวใจเลยว่าจะต้องครางเสียงสั่นกับสิ่งที่เขาจะทำต่อจากนี้แน่

“ไอ้…โรค…จิต!”

“เป็นคำชมตอนกำลังมีเซ็กส์ที่น่ารักจริงๆ”

ปลายลิ้นร้อนชื้นคือของรางวัลสำหรับคำชมน่ารัก ฝ่ามือที่ลูบไล้ตั้งแต่หน้าอกรุกลามเหมือนลูกไฟจนถึงบั้นท้ายขาวนุ่มนิ่มคือของขวัญพิเศษ 

ร่างกายที่ผลัดกันเสียดสีไม่ยอมความร้อนเร่าผิดกับอากาศเย็นวาบในสตูดิโอชั้นบนสุด

“ฉันรู้ว่านายน่ารักได้มากกว่านี้อีกลู่หาน”

“บอก อึก ว…ไว้เลยนะว่าฉันไม่ยอมง่ายๆ!”

“อา…แต่เสียงนายมันสั่นเชียว แล้วข้างในนายมันจะสั่นขนาดไหนกันนะ”

สั่นเหมือนกับสองขาที่ถูกแยกออกด้วยสองมือของเขา

นัยน์ตาวาวโรจน์ตามแบบฉบับคนรั้นหงุดหงิดที่โดนเซฮุนเล้าโลมและสะดุ้งเฮือกใหญ่เมื่อเขาก้มหน้าครอบครองทับทิมเม็ดเล็กสีชมพู จุดไวสัมผัสที่ไม่ว่าใครต่อใครก็แพ้ราบ และลู่หานเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้นเมื่อถูกกระตุ้นซ้ำๆ จนมันชื้นแฉะ

เสียงครางสะอึกอั้นกับแรงจิกลงบนบ่าทำให้เขาลอบยิ้ม 

ใบหน้าอวดเก่งเสียวซ่านก่อนแผ่นหลังจะแนบสนิทกับเตียงนอน

“อึก อะ — โรคจิต อา โรคจิตจริงๆ ด้วย!”

“…แล้วโรคจิตก็เอาได้ด้วยเผื่อนายยังไม่รู้”

เขาพรมจูบก่อนลงมือกัดยอดอกเสียจมเขี้ยว ลู่หานกลั้นเสียงครางไม่ยอมให้หลุดสักเสียง

พอถูกเขาขบเรื่อยจนถึงปากช่างเถียงแสนอวดเก่งก็เม้มสนิทไม่ยอมให้รุกราน 

ทว่าเรียวขาสองข้างกลับไขว้หากันแล้วกระชับสะโพกเซฮุนให้เข้าหา ส่วนกลางลำตัวล่อแหลมภายใต้ชั้นในบดเบียดกับกางเกงเขาไม่หยุดหย่อน ร่างเล็กเหยียดยิ้มยั่วตาใสก่อนดันตัวลึก

“ฉันไม่ใช่สเป็กนายไม่ใช่หรือไง”

“อา…นายนี่มัน!”

อย่าขยันขยับสะโพกนักจะได้ไหมวะ!

“ต…แต่ อึก ทำไมนายถึงทำเหมือนต้องการฉันนักล่ะคุณตากล้อง”

ลู่หานเห็นเสี้ยวหน้าคมบิดเบี้ยว ส่วนกลางลำตัวใต้กางเกงแนบเนื้อดุนดันจนต้องช่วยปลอบประโลมโดยการกลดประดุมและรูดซิบออกให้ 

ไม่ใช่แค่ไม่อยากยอมแล้ว แต่ตอนนี้ลู่หานอยากลองเล่นด้วยสักตา เขาถดตัวจูบกลีบปากนั่นอ้อยอิ่ง

นิ่วหน้าเพราะปลายนิ้วเขาแทรกผ่านด้านหลังหน้าเฉย และทนเป็นฝ่ายถูกกระทำไม่ได้จนต้องรั้งใบหน้าโอเซฮุนเข้าหาและประกบจูบดุดันเป็นการตอบกลับ 

ขบกัดริมฝีปากจอมร้ายให้เจ็บแสบ ดูดคลึงยั่วเย้าแลกเปลี่ยนลมหายใจด้วยกันจนน้ำสีใสไหลย้อย

“อ๊ะ อา ไม่ชอบ อึก…ไม่ใช่เหรอ”

“ตัวแสบ” เซฮุนคำรามเสียงต่ำอย่างอดกลั้น 

เขากระชากชั้นในสีดำให้พ้นสายตาก่อนร่นกางเกงตัวเองออก ยึดต้นขาขาวๆ จนช้ำมือขยับนิ้วตัวเองเชื่องช้าแต่ดันจนสุด ปรายตามองลู่หานหอบหายใจรวยรินด้วยใบหน้าชื้นเหงื่อที่กัดปากกั้นเสียง 

— อยากทำให้แตกสลายด้วยตัวเขาแทบบ้า

เซฮุนอดทนมามากพอและเขาตัดสินใจแล้วว่าไม่จำเป็นต้องอดทนต่อไปอีก

เส้นด้ายความอดทนขาดผึงเมื่อตัวตนแข็งกร้าวจดจ่อกับช่องทางอ่อนนุ่ม เซฮุนเสยผมที่ปรกหน้าด้วยท่าทีรำคาญ ทว่าชั่วพริบตาถัดมาเขากลับกลายเป็นฝ่ายถูกผลักให้นอนหงายโดยอีกฝ่ายตามคร่อมขัดจังหวะ

“ให้ตายเถอะว่ะ! ทำอะไรของ —”

“ก็จะพิสูจน์ให้รู้ไงว่านายปฏิเสธไม่ได้หรอก…ว่าไม่ได้ชอบฉัน”

เอวคอดอยู่ห่างแค่เอื้อมมือถึง สะโพกมนสับส่ายเหมือนเครื่องทุ่นอารมณ์ให้ย่อยยับ

และ…โพลงปากอุ่นร้อนที่ค่อยๆ กลืนกินตัวตนของเซฮุนจนสุด 

นุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ เร่าร้อนเหมือนความแสบสันของเจ้าตัว ปลายลิ้นที่หยอกเย้าตรงปลายช้าๆ พลางปรายตามองกันทำเอาเซฮุนกำมือแน่นคำรามเสียงต่ำ ฝ่ามือน้อยที่ประคองมันไว้ในขณะที่ริมฝีปากรูดรั้งและโลมเลียด้วยท่าทีช่ำชอง

ช่ำชองจนทำให้เซฮุนรำคาญในใจ

“อ๊ะ! อา”

ด้วยความสัตย์จริงของผู้ชายคนนี้ ไม่มีทางไหนเลยที่เขาจะทนไม่กระแทกและขยับเข้าไปในโพลงปากร้อนวาบนั่น มันนุ่ม นิ่มและน่าหลงใหลจนยากจะควบคุม 

ยิ่งลู่หานงับเล่นและเล่นกับมันตั้งแต่โคนจรดปลายเซฮุนยิ่งอยากขยับเข้าออกให้แหลกเหลว

ยิ่งลู่หานทำหน้าเสียวซ่านเพราะถูกเขาขยับปลายนิ้วเอาคืนที่ด้านหลังและตอดรัดเขายิ่งอยากจับสองขาให้อ้าออกแล้วแทรกตัวตนอย่างดิบเถื่อนให้สมใจ

“ออก! ฉันบอกให้นายเอามันออกไง ล…ลู่หาน!”

ร่างสูงตะคอกบอกเสียงแหบพร่า เขาดันตัวจอมร้ายตัวเล็กให้หนีออก ลู่หานปาดนิ้วบนมุมปากช้าๆ ไม่รีบร้อนแต่เซฮุนเองต่างหากที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว และใช่ ลู่หานพูดถูก!

“…ความจริงนายก็ดีกว่าน้องชายมักมากอยู่นี่นา — อ๊ะ!”

“รู้อะไรไหมว่าฉันกับเซนต์ต่างกันตรงไหน…ฉันไม่เอากับคนที่ไม่ถูกใจหรือไม่ชอบ”

จะยอมรับว่าชอบลู่หานหลังจากที่เพิ่งถูกเขา ‘ทำ’ ให้เนี่ยนะ! ไอ้บ้าเอ๊ย!

“นายปั่นหัวฉันมามากพอแล้ว ถึงเวลา…เอาคืนสักที”

“น…นาย…”

“กัดฉันสิ ถ้าฉันทำให้นายเสียวจนทนไม่ไหว จูบฉันสิถ้านายพอใจและอยากให้ฉันทำให้มากกว่านี้ — ข้างนอกมันหนาวเพราะฉะนั้นช่วยทำให้ฉันร้อนจนแทนไม่ได้หน่อย ทำมัน...ด้วยร่างกายของนาย”

“ด…เดี๋ยว อย่าเพิ่งทำแบบนั้นมันจะ อ๊า! —”

เซฮุนไม่มีวันปล่อยให้ถูกขัดจังหวะจนกลายเป็นเรื่องผิดพลาดซ้ำสอง

เขากดสะโพกมนพลางแยกสองขาให้อ้าออกและแทรกแกนกายอัดแน่นในคราวเดียวจนมิด กระทุ้งซ้ำรอยเพื่อให้มั่นใจว่ามัน ‘ลึก’ และมากพอให้ลู่หานครางลั่นห้องอย่างน่าสงสาร สวนสะโพกหนักแน่นทุกท้วงจังหวะยามได้สัมผัสความอุ่นร้อนที่ขยันตอดรัดให้นิ่วหน้า

ครางเสียงต่ำพอใจกับความสุขที่ได้รับจวนจะคลั่งตาย

“อา…”

“อึก อ๊ะ อา น…นายมันโคตรบ้า…”

แกนกายเล็กเสียดสีหน้าท้องแข็งแรงของตามแรงสวนสะโพก ลู่หานกัดปากเพราะทนความร้อนผ่าวจากเขาไม่ไหว ร…รู้สึกเหมือนตัวเองจะตายให้ได้ทั้งที่ไม่ได้ถูกสัมผัสข้างหน้าด้วยซ้ำ ทั่วร่างสั่นคลอนเพราะความรุนแรงและโหมกระหน่ำนั่น เสียงหวานสั่นไหวเพราะทุกจังหวะที่ถูกขับเคลื่อนโดยเขา

ไขว้เรียวขารั้งสะโพกสอบให้เข้าเบียดลึกก่อนคล้องคอแหงนหน้าร้องขอให้เขาจูบซ้ำ

กระซิบเสียงหวานซ่านเป็นใบเบิกทางและปล่อยให้โอเซฮุนย่ามใจทำตามใจชอบ

“…อะ อา ลึกได้แค่นี้หรือไง จะรออะไรนักเล่า”

“ลู่หาน ชั้น 5 ห้อง 21B นายนี่มัน…แสบ แสบชะมัด”

และถูกโอเซฮุนกระตุกปมผ้าให้ลู่หานรั้งท้ายทอยเขาเข้ามาบดเบียดจูบได้ถนัดกว่าครั้งไหน มุมปากแฝดพี่ตัวร้ายวาดยิ้มพึงใจ กระหวัดปลายลิ้นชิมทุกหยาดจากทุกความเร่าร้อนที่เกิดขึ้นทุกรสชาติ

“อ๊า! อีก…อีก เซย์…เข้ามาอีก”

ดีกว่าได้มองผ่านหลังกล้องคือได้สัมผัสทุกการกระทำผ่านร่างกายของเราสองคน

เพราะลู่หานร้องบอกให้เข้ามาอีก เขาถึงได้ไม่รีรอและดันความใหญ่โตให้คับแน่นอัดช่องทางนุ่มนิ่ม ไม่รีรอและขยับเข้าออกเสียจนเตียงทั้งหลังสั่นคลอนและบนบ่าพร่างไปด้วยรอยกัดแดงช้ำ ยอดอกชูชันสู้ความหนาวถูกเขาขยี้ซ้ำจนบวมเป่ง

“เอาแต่ใจจริงๆ เลยนะลู่หาน”

…แต่เซฮุนชอบตามใจ…

เขาข่มใจกับความเสียววูบวาบกระทั่งไม่สามารถบังคับตัวเองให้ทนไหวได้อีก ปลายเท้าคนอวดเก่งจิกเกร็งและสั่นระริก แกนกายแข็งกร้าวคับแน่นของเขามันร้องประท้วงว่าอยากปลดปล่อยเต็มแก่

“พ…พอแล้วน่า อ๊ะ อา…”

“นายน่ารักอย่างที่ฉันเคยบอกจริงๆ นั่นแหละ อา…อีกนิด”

ไอ้บ้าเอ๊ย! แค่นี้ลู่หานก็จะแย่แล้ว!

ริมฝีปากสั่นเครือครางไม่เป็นภาษาใต้ร่างเขาไม่รู้จักเหนื่อย ช่วงล่างชาทว่าเสียวซ่านและสุขสม 

ร่างเล็กขยับตัวสอดรับกับจังหวะที่เขาขยันมอบให้ จงใจตอดรัดถี่ยิบและรวบยอดไม่ให้แกนกายใหญ่โตนั่นไปไหนพ้น ก่อนจะหวีดเสียงลั่นเมื่อถูกเขาทำทีเป็นจะถอนออกและแทรกพรวดเดียวพร้อมความอุ่นร้อนที่คับคั่ง

“อ๊า!! ฉ ฉัน —”

คล้องสองมือเกาะบ่าเขาเป็นที่มั่น คราบสีขาวขุ่นเปรอะเปื้อนหน้าท้องและไหลลงตามซอกคาสร้างความน่าอายให้ลู่หานหน้าแดงแจ๋ มือปัดป่ายทั่วแผงอกกำยำได้รูปของเขาเหนื่อยอ่อน ซบหน้าฟังเสียงลมหายใจของเซฮุนรวยรินข้างซอกคอให้หน้าร้อนเล่นๆ

ทว่าแรงขยับเนิบนาบจากโอเซฮุนทำให้เขาตวัดสายตามองหวาดๆ อย่างขุ่นเคือง

ยิ้มอะไรนัก! ย…ยิ้มอะไร

“มองกันแบบนี้อยากต่ออีกสักรอบหรือไงคุณลู่หาน”

กลับตอน CLICK!

ฝากส่ง feedback ให้ด้วยน้า♡