SF - LAY IT ON ME 1 (CUT)
SF - LAY IT ON ME 1 (CUT)
มือน้อยแสนซุกซนยังถึงใจเซฮุนเฉกเช่นเมื่อคืน
อาจารย์หนุ่มปล่อยให้ลูกศิษย์แผลงฤทธิ์ควานหาบัตรนิสิตของตัวเองกระทั่งคนตัวแสบชักจะเลิกสนใจมันและลงมือเอ็นดูอย่างอื่นแทน
เซฮุนก้มหน้าคลอเคลียอยู่กับลำคอระหงส์
ในขณะที่ลู่หานกำลังเริ่มแตะนิ้วและลากผ่านอวัยวะกลางลำตัวให้เขาคำรามเสียงต่ำเล่นๆ
สะกิดปลายเล็บที่ฝากรอยข่วนขูดลงเบาๆ เหมือนอยากล่อมังกรออกจากถ้ำ
“เก่งแต่ทฤษฎีหรือเปล่าครับอาจารย์โอเซฮุน”
ร่างบางช้อนนัยน์ตาแสนยั่วมองเขาอย่างดูถูก
ความจริงอีกหนึ่งข้อคือ ลู่หานเพิ่งโดนเขาพรากพรหมจรรย์เมื่อคืน และลีลายั่วตาใสคือสิ่งที่คิดได้หยกๆ
เพื่อต้อนอาจารย์หนุ่มโดยเฉพาะ
“ทฤษฎีผมแน่นและปฏิบัติก็ดีด้วย
ไม่อย่างนั้นคงทำให้คุณร้องว่า แรงอีก ลึกอีก ไม่ได้หรอก” เซฮุนขบติ่งหูให้เสียวเล่นๆ ลูกศิษย์ตัวร้ายเริ่มขยับมือรูดรั้งตั้งแต่โคนจรดปลาย
ลู่หานไม่เคยต้องกำของคนอื่นมาก่อน
แถมยังกำมันไม่รอบทั้งที่มันยังไม่แข็งตัวเต็มที่ด้วยซ้ำ พลัน จังหวะนั้นเขาก็ถูกผลักให้หงายลงกับเตียง
ตามด้วยกระดุมเสื้อตัวแพงที่ขาดวิ่นตามมา
“อ๊ะ! กัดทำไม!”
“ลืมแล้วหรอว่าผมชอบกัด”
คนตัวเล็กตวัดสายตามองค้อนทว่าไม่ทันได้อ้าปาก
ริมฝีปากก็ถูกเขาเข้าครอบครองอย่างโหยหาย เซฮุนกัดปากล่างที่เคยลองชิมเมื่อคืนจนได้ยินเสียงโอ๊ย
คลึงมันเนิบนาบไม่ยอมห่างโดยที่สอดมือหนึ่งสะกิดเม็ดเชอรี่และกดจนบุ๋ม
“จะกัดให้หมดนั่นแหละ ไม่ว่าจะปาก…”
เขาสอดปลายลิ้นหยอกเย้าและกวาดต้อน ผละออกก่อนก้มต่ำโลมเลียยอดอกชูชัน
“หน้าอก ไม่ว่าตรงไหนผมก็จะกัด ถ้าผมชอบ”
เอาแต่ได้ชะมัด!
ลู่หานดันไหล่เขาออกก่อนสอดมือเข้าใต้กางเกงให้ลึกกว่าเก่า
เผลอแอ่นหน้าอกและบิดเร่าซุกหน้ายามอาจารย์หนุ่มใช้นิ้วเขี่ยหัวนมตัวเองอย่างย่ามใจ
เสียวจนช่วงท้องวูบโหวงแต่ก็แอ่นอกให้เขาลงมือกระทำตามใจชอบ
ทว่า คนที่บอกว่าตนไม่ชอบอยู่นอกเหนือการควบคุม
ก็กำลังกำส่วนกลางลำตัวที่เริ่มขยายใหญ่ของเขาเสียจนแน่นอุ้งมือ มันร้อนและส่งผ่านไออุ่นเหลือเกิน ยิ่งเซฮุนระบายอารมณ์ลงกับยอดอกเขาเท่าไร
ลู่หานก็จะยิ่งกอบกุมมันและกรีดนิ้วลงบนเจ้างูยักษ์นี้หนักขึ้นเช่นกัน
“อ๊า! ผ…ผมก็จะกำมันไม่ปล่อยถ้าอาจารย์ไม่เลิกกัดผม!
อึก”
“เอาสิ กำมันไว้ให้แน่นๆ”
…อย่าเผลอเชียว แค่เพียงเสี้ยววินาที ไม่อย่างนั้นคุณคงต้องมอดไหม้เพราะมันแน่
ร่างสูงแกล้งครางฮึมชิดกกหู มือหนารั้งกางเกงร่นลง “อย่าให้เพ่นพ่านนะ”
ลิ้นร้อนชื้นถูกลากผ่านจากสะดือผ่านเชิงกรานสวยและวกกลับที่ตุ่มไตสองข้างซึ่งเปรอะไปด้วยคราบน้ำลายสีใส
มันแข็ง—ใช่ และน่ากัดให้ขาดติดปาก น่าทำให้ชื้นจนไม่แห้งด้วยซ้ำ
“… อ อื้อ อึก!
อ…อาจารย์…”
แสงไฟสว่างจ้าขับให้ร่างเล็กขาวนวลเปล่งปลั่ง ปกเสื้อตกจนถึงไหล่ กางเกงถูกร่นจนถึงข้อเท้าและหลุดออกในที่สุด เซฮุนรู้ดีว่ามันไม่เหมาะสมแต่เขาปัดความถูกต้องทิ้งไปนานแล้ว
มือหนาตะปบสะโพกลอยเด่นให้ผลิกตัวและหันหลัง
ลูกศิษย์ตัวเล็กเบิกตาเพียงเสี้ยววิก่อนกำผ้าปูที่นอนและฝังหน้ากับเตียงไม่ยอมเงยมอง ลู่หานอาจจะไม่รู้ว่าตัวเองเชิญชวนเขา
แต่เซฮุนเห็นส่วนเว้าโค้งชัดเจนจนไม่อาจละสายตา
เหมือนเคิฟตัวโค้งรูปกราฟในวิชาที่เขาสอนนั่นแหละ บิดพริ้ว ดิ้นเร่า แต่ถูกสะกดด้วยสองมือของตัวเองที่รั้งสะโพกกลมมนให้แนบสนิทกับส่วนกลางลำตัวจนตัวสั่น
“อ๊ะ!”
“ขวัญอ่อนนี่” เขาโพล่งถามก่อนกัดบนบั้นท้ายขาวๆ เต็มแรงจนเจ้าของมันสั่นไหว เซฮุนลองขยับตัวเล่นๆ และปล่อยให้มันเสียดสีตรงหว่างขาทว่าไม่ได้สอดใส่ “อา…อืม…”
ลู่หานเกลียดเสียงครางเขา! เพราะมันทำให้หน้าตัวเองร้อนผ่าวเหมือนไฟไหม้
เขาไม่ได้สอดใส่ด้วยซ้ำแต่ดูจาบจ้วงและอันตรายอย่างถึงที่สุด ทั้งที่ไม่ได้เข้ามาแต่กลับเหมือนเรากำลังร่วมรักและมีเซ็กส์กัน อยากก้มหน้าหนีภาพด้านหลังแต่ก้มเท่าไรกลับเห็น
ของอันตราย ของเขาโผล่ผ่านเรียวขามาทักทายมากเท่านั้น
“อ๊า อ…อือ—”
กัดปากจนห่อเลือดไม่อยากครางให้เขาได้ใจแต่ดูว่าจะยากเหลือเกิน เมื่อความเสียวซ่านไม่สามารถถูกสะกดได้ดังใจคิด ร่างสูงขยับเป็นจังหวะหนักหน่วงเน้นหนัก แทรกผ่านเรียวขาวเนียนที่รู้ดีว่าน่ามองแค่ไหนยามมันตั้งชัน ร่างกายเขาเหมือนสรรสร้างด้วยเทพเจ้า
…กำยำด้วยแผงอกแข็งแกร่ง
กว้างขว้างด้วยแผ่นหลังและลาดไหล่ ไหนจะยัง…ไม่อยากจะยอมรับหรอกว่า
ความแข็งขืน นั่นก็คงได้รับพรจากพระเจ้ามาเต็มๆ…
“อย่าทำให้ผมรู้สึกเหมือนล่อลวงเด็กอายุสิบแปดสิ”
เซฮุนกระซิบบอก มือหนาแทรกลึกผ่านช่องเท้าอุ่นร้อน เขาหมุนคว้างภายเป็นวงกลมและสะกิดจุดกระสันให้ลู่หานจิกเล็บระบายความเสียวซ่าน เซฮุนลอบกระตุกยิ้มเห็นส่วนปลายน่ารักฉ่ำน้ำ
“ยังไม่ได้ใส่เข้าไปเลย จะรีบปล่อยตอนนี้ไม่ได้นะครับนิสิต”
เขาเลยต้องจัดการกดมันไว้และห้ามไม่ให้อีกฝ่ายถึงปลายทางก่อนตัวเองแบบนี้
ลู่หานกัดฟันอยากก่นด่าเขา ทว่าต้องร้องลั่นเมื่อถูกแทรกแกนกายรวดเดียวจนสุดความยาวเสียจนหน้าแหงนและร้องลั่น
“อ๊า! อาจารย์!” จะบ้าหรือไง!
“กลัวคุณเสร็จผมเลยต้องรีบใส่ไง”
ทำไมเป็นคนน่าโมโหแบบนี้นะ
ลู่หานจุกจนน้ำตาคลอ โก่งตัวกำผ้าแน่นให้เขาขยับสอดแทรกตัวจนได้ยินเสียงเนื้อกระทบกันลั่นห้อง ตัวตนถูกเขาปิดกั้น ด้านหลังถูกเขากระทั้นถี่ จังหวะดุดันและเผ็ดร้อนเหมือนไฟจากเขาไม่เบาแรงสักนิด คำพูดแทะโลม วาจาเปิดเผยทำให้หน้าอายม้วนหนัก
สะโพกสอบสวนถี่และหนักหน่วงแนบแน่น มือเขาแปรเปลี่ยนเป็นโซ่ตรวนคอยพันธนาการและรั้งไม่ให้หนีเมื่อลู่หานเริ่มรู้สึกตัวว่าจวนจะไม่ไหว ส...เสียว...วูบไปทั้งท้องด้วยซ้ำ เรือนกายสูงใหญ่กระแทกถี่ยิบจนคนใต้ร่างกัดปาดจนแตก ตัวแสบเริ่มจะหมดท่าเพราะเขาเข้าไปทุกขณะ
...จ...จะเอาแบบนี้ใช่ไหม…
ลู่หานอาศัยจังหวะที่เขาพลิกตัวเองให้นอนหงาย
เหงื่อเม็ดพราวเกาะทั่วตัวร่างสูง ซิกแพ็ก นั่นแหละ ซิกแพ็กเขาแน่นเป็นบ้า
ร่างเล็กหายใจกระชั้นชิด
เตียงหลังกว้างสั่นเสียจนต้องคว้ามุมหนึ่งในสี่เสาเกาะไว้เป็นที่มั่น ถูกพลิกตัวให้นอนหงายจนเรียวขาแทบพาดบ่าคนอายุมากกว่าแล้วด้วยซ้ำ ทว่ามันเห็นหน้าเขาชัดไป เห็นชัดเกินไปว่าอาจารย์กำลังชอบ ลู่หานไม่อยากปล่อยให้เขาย่ามใจเลยคว้าไหล่และดันตัวเองขึ้นคร่อม
เซฮุนลอบยิ้มเมื่อเห็น
คนตัวแสบ ทนไม่ไหวเสียที
แรงขมิบตอดรับจากลูกศิษย์ถี่หนักทำเอาเขาหายใจไม่เป็นจังหวะขึ้นมาบ้าง
ลู่หานโอบรอบคอเขาและจรดริมฝีปากลงบนปลายจมูกโด่ง แต้มจูบลงบนแก้มข้างที่มีรอยแผลและเริ่มขยับโยก
“อ…อาจารย์ อื้อ…โอเซฮุน…”
บ้าชิบ! คนตัวบางเคลื่อนขึ้นลงสุดความยาว อาจจะหยาบโลนไปหน่อยถ้าบอกว่าเขากำลัง ขย่มและโยกตัว บนหน้าตักอย่างบ้าคลั่ง ลู่หานกัดปากพลางขยิบตายั่ว เสยผมเปียกเหงื่อของเขาและพูดเบาๆ ท่ามกลางเสียงหอบหายใจ
“ว่าไงครับ ไม่กัด อะ..อา ไม่กัดแล้วเหรอ”
กัดแน่ สาบานว่าเขาจะทำให้ช้ำทั่วตัว!
สะโพกกลมกลืนกินความเป็นชายครั้งแล้วครั้งเล่า
เรียวขาตั้งชันอวดให้คนมองเก็บทุกซอกมุม ลู่หานแกล้งผ่อนจังหวะให้เขาร้อนรนก่อนลงมือกระแทกขึ้นลงใหม่อย่างถึงใจโดยมีเขากดสะโพกและสวนตอบอย่างเผ็ดแสบ
“อะ…อื้อ…”
“อา…นี่คุณ….”
โดยมีเซฮุนกำลังละเลงปลายลิ้นและขบกัดยอดอกนี่เพื่อรอเวลาเอาคืนเช่นกัน ร่างน้อยสั่นเครือและซี๊ดปาดยามเป็นฝ่ายคุมเกม ลู่หานหอบหายใจทว่าไม่ยอมให้เขาคุมจังหวะ จวบจนกระทั่งคราบสีขาวขุ่นพุ่งเปรอะหน้าท้องเซฮุนและเลอะทั่วเตียง น้ำคาวไหลย้อนจากช่องทางอ่อนนุ่ม
ร่างบางหอบหายใจซบหน้ากับแผงอก
เหงื่อเกาะทั่วตัวเราสองคนจนยากจะแยกออก เขาพ่นลมหายใจเมื่อคิดว่าสนามรักผ่านพ้น และทุกอย่างนั่นพังทลายด้วยเสียงเดียวจากชายตรงหน้า
มือหนาช้อนหน้าให้รับจูบ
โอเซฮุนดูดดึงริมฝีปากสีชมพูให้แดงช้ำครั้งแล้วครั้งเล่า บัตรนิสิตน่ะตกไปที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ทว่า เกมมันยังไม่จบสักหน่อย
“เอาล่ะ ถึงตาผมเก็บหน่วยกิตของคุณบ้างแล้วนะ”
“อ…อะไรนะ…อ๊า! อ อาจารย์ อึก!”
“อีกสักรอบแล้วกันนะครับคุณลู่หาน”
และนั่น…คือจุดเริ่มต้นของเสียงครางหวานๆ รอบที่สอง
แลกเปลี่ยนลมหายใจ
ปลดปล่อยตัวตน
…นิสิตในปกครองของเซฮุนถึงใจเป็นบ้า…
- - - - - -
กลับตอน - CLICK!
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น