SF - MARRY YOU (SPACIAL CUT)
SF – MARRY YOU (SPECIAL CUT)
SEHUN x LUHAN
ปิ่นปักผมถูกดึงออกเมื่อแผ่นหลังลู่หานแนบสนิทลงกับฟูกนิ่มบนเตียง
เส้นผมดำขลับสยายทั่วหลังขับให้ใบหน้าจิ้มลิ้มยิ่งน่ารักยิ่งกว่าเก่า อู๋ซื่อชวินก้มจูบกลีบปากเจ้าภรรยาตัวน้อยจาบจ้วงและแสนเอาแต่ใจ
เกี่ยวพันลิ้นร้อนจนลู่หานหอบหายใจหน้าแดงก่ำ
“…พ พอ ข้าหายใจไม่ทันแล้วซื่อชวิน”
คล้ายว่าหัวใจจะเต้นถี่จนเหนื่อย
คล้ายว่าช่วงท้องจะวูบโหวงจนลอยลม
“เจ้าใจร้ายแกล้งให้ข้าอดทนมาถึงสี่เดือน
ข้าอยากจะจูบตรงนี้ ตรงนี้ ตรงนี้ จูบตีตราเจ้าไปทั่วกายไม่ให้ว่าง” ไม่ว่าเปล่าและปล่อยให้เป็นเพียงคำพูด ซื่อชวินก้มจูบแก้มกลมป่องของลู่หานอย่างมันเขี้ยว
ลากผ่านใต้คางแล้วไล่ลงจนถึงลำคอระหงส์แสนหอม
แว่วเสียงได้ยินลู่หานร้องอื้ออึงในลำคอ
แค่เพียงเสียงลมหายใจกระชั้นชิดก็ปลุกเร้าให้อารมณ์ดิบจากก้นบึ้งอยากเผยตัวเต็มแก่
แค่เป็นเพียงการกระทำจากคนที่รักสุดใจ เรื่องเล็กน้อยก็พาให้เขาปั่นป่วนจนยากควบคุม
ยามเห็นดวงหน้าหวานเชิดรั้นอดทนเมื่อเขากดจูบไปทั่วกาย
ยิ่งสูบฉีดความร้อนแผดเผาร่างซื่อชวินให้ตายทั้งเป็น
“ตัวข้าเป็นรอยหมดแล้วเจ้าคนโง่เง่า
อึก…ข้าเจ็บนะ!”
“เจ้ามันน่ามันเขี้ยว
ข้าอยากกัดให้เป็นรอยให้เต็มตัว” ชุดนอนสีขาวปักริ้วแดงถูกร่นจนเห็นหัวไหล่มนสองข้าง
เนื้อผ้ากองอยู่บนต้นแขนและเผยให้เห็นหน้าอกขาวนวลเต็มตา
ร่างสูงจุดยิ้มมุมปากแสนร้าย
เวลานี้เขาไม่ใช่อู๋ซื่อชวินคนน่าสงสาร ไม่ใช่ชายผู้ร้องขอภรรยา หากแต่เป็นชายหนุ่มเลือดร้อนเพียงคนหนึ่งที่กำลังอดกลั้นต่อภาพยวนใจตรงหน้าอย่างถึงที่สุด
เคลื่อนกายทาบทับแล้วช้อนหน้าลู่หานให้สบตากันแน่นิ่ง
เขาช้อนดวงหน้าน่ารักแล้วปล้นจูบภรรยาตนอย่างอุกอาจ
ขบเม้มปากสีชมพูแล้วดึงรั้งจวนจะกลืนกินให้รวมเป็นหนึ่ง มือหนาปลดสายรัดเอวออกเพียงน้อยให้เสื้อผ้าลู่หานหลุดลุ่ยกว่าเก่า
ซื่อชวินรั้งเรียวขาววับแวมที่โผล่พ้นชายผ้าให้เข้าหา
ลากมือตนผ่านขาอ่อนแล้วลูบเอวคอดของคนตัวบางเล่นอย่างมันมือ
เมื่อไรที่เขากดจูบลงบนหน้าท้องลู่หานจะยิ่งเกร็งตัวจนน่าสงสาร
เมื่อไรที่เขาแกล้งปัดมือผ่านยอดอกเจ้าตัวจะกลั้นเสียงครางจนตัวสั่น
“…อ๊ะ ซ…ซื่อชวิน อย่ารังแกข้านะ!”
เจ้าคนแซ่อู๋นี่เก็บกดนักหรือ! ภาพตรงหน้าน่าอายจนอยากจะเบือนหนี ร่างกายร้อนจวนจะไหม้อยู่รอมร่อ
ลู่หานเผลอแอ่นอกเมื่อเมื่อถูกขยี้ความอ่อนไหวจนเจ็บปวด ครางเสียงหวานเมื่อปลายลิ้นของซื่อชวินดูดกลืนตุ่มไตไม่ยอมห่าง
“ข้าจะแกล้งเจ้าให้ร้องจนไม่เป็นภาษา
จะให้ร้องเรียกแต่ข้าไม่ยอมหยุดเลย บอกว่าอย่ารังแก
เช่นนั้นก็อย่าร้องเสียงหวานให้ข้าทนไม่ไหวสิลู่หาน”
“ข้าไม่ได้ทำสักหน่อย! อื้ออ…เจ้าคนแซ่อู๋!”
ร่างสูงอมยิ้มขัน แม่ตากวางตรงหน้าพยศนัก เบียดกายเข้าหาร่างกายเขาแบบนี้ยิ่งทำให้อารมณ์สูงลิ่วไม่รู้หรือ
ขยุ้มกลุ่มผมเขาแล้วครางเสียงแผ่วฟางเส้นสุดท้ายเขาแทบขาดผึง ซื่อชวินพลิกกายลู่หานให้หันหลังให้แล้วกดเอวคนตัวบางให้แนบชิดกับแก่นกายใต้ร่มผ้าที่อยากจะทักทายคนรักเต็มแก่
เอ่ยกระซิบแหบพร่าริมหูพลางหยอกล้อ
“เจ้าไม่ได้ทำตรงไหน
มันร้องประท้วงอยู่ไม่รู้หรือ”
“หากแกล้งอีกข้าจะลุกหนีเสีย! อ๊ะ…ยะ อย่าเอามันมาถู ข…ข้า”
ความใหญ่โตโผล่ผ่านเนื้อผ้าพาลให้หน้าแดงหนัก
เจ้าคนแซ่อู๋จงใจเอาสิ่งนั้นมันเสียดสีด้านหลังเช่นนี้ลู่หานทนไม่ไหวจนต้องถลาตัวฝังหน้าลงกับเตียง
คล้ายว่าจะเป็นการเปิดทางให้ซื่อชวินเสียดื้อๆ
เมื่อร่างกายรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่เบียดชิดผ่านด้านหลัง
มือหนาล็อกเอวลู่หานไม่ให้หนี
เพียงปราดเดียวเขาก็รู้แจ้งว่าบางสิ่งซึ่งกำลังขยับผ่านช่องทางน่าอายทั้งที่ไม่ได้รุกล้ำมันคือสิ่งใด
“ขอลงโทษที่เจ้าแกล้งให้ข้าต้องมองตาละห้อยหน่อยนะเสี่ยวลู่”
“..พ…พอ ซื่อชวิน อ๊ะ เจ้าคนแซ่อู๋!” แต่ละคำพูดเอื้อนเอ่ยแสนลำบาก
มือเล็กกำผ้าห่มแน่นจนยับย่น ซื่อชวินขยับกายเนิบนาบแต่แสนหนักแน่น ใบหน้าเขาร้อนจนไม่รู้จะไปมุดที่ใด
เจ้าอู๋ซื่อชวินตัวร้ายยังคงรังแกช่องทางน่าอายของเขาไม่หยุดหย่อน
เสียดสีจนร้อนผ่าวแม้ไม่ได้สอดใส่
“…อ่า ลู่หาน ทำแค่นี้เจ้ายังแก้มแดงถึงเพียงนี้
หากรังแกเจ้ามากกว่านี้อีกจะไม่เป็นลมเลยหรือ”
“เจ้าตายแน่! อึก ต…ตายแน่!”
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำฟังแล้วน่ารัวทุบบนอกนัก
หากแต่วินาทีต่อมาเจ้าคนโง่เง่าก็ดึงเสื้อเขาลงต่ำแล้วพรมจูบบนแผ่นหลังชื้นเหงื่อของเขาไว้ทุกซอกมุมจนลู่หานกลัวว่ามันจะฝากรอยไว้ไม่หาย
กระทั่งเสียงครางต่ำจากด้านหลังถี่กระชั้น
และต้นขนเปียกช่ำไปด้วยคราบอารมณ์เต็มไปหมด
ร่างบางทิ้งตัวหอบโยนกับเตียงอย่างหมดแรง
แผ่นหลังแนบสนิทกับแผงอกแข็งแรงของซื่อชวิน
เขารู้สึกถึงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน รู้สึก…ว่าเจ้าคนแซ่อู๋กำลังยิ้มแม้ไม่ได้มองหน้า
ฟอดดดดดด!
“เจ้าน่ารัก”
“ข้า
ข้าไม่ใจอ่อนกับเจ้าแล้ว” ลู่หานจะกล้ามองหน้าซื่อชวินได้ยังไงกันเล่า! ผ่านเรื่องอับอายมาขนาดนี้ แม้จะรู้สึกดีจนแทบบ้าแต่เขาไม่เคยทำเรื่องพรรค์นี้นี่
จะไปหน้าทนแบบซื่อชวินได้ยังไง คิดวนเท่าไรก็ซุกหน้ากับแขนตัวเองหวังปิดบังให้พ้นจากดวงตาคมกริบคู่นั้น
…แต่สำหรับซื่อชวินแล้วมันดันน่ารักจนน่าเอ็นดู…
มือหนาแกะแขนเจ้าตัวเล็กให้พ้นทาง
คว้าเอวคอดแล้วพลิกให้มองหน้ากัน
ดันแผ่นหลังบางให้ชิดเตียงแล้วจับมือลู่หานขึ้นมาจูบช้าๆ
“จะไม่ใจอ่อนจริงหรือ
แล้วจะทำยังไงกับเจ้านี่ดีเล่า”
“ช่างปะไร! ให้มันเหี่ยวเฉาไปเลยก็สิ้นเรื่อง ซื่อชวิน…ไม่เอา
ปล่อยมือข้านะ!” ร้ายนัก อู๋ซื่อชวินใจกล้าถึงขนาดบังคับให้เขาจับต้องส่วนร้อนผ่าวนั่นได้ยังไง!
ไม่ไหวแล้ว ลู่หานอายจนอยากหายตัว
เขาชักมือกลับแต่ซื่อชวินก็ตามมาดึงอีก
เจ้าอู๋ซื่อชวินนั่นก็แสดงความใหญ่โตสู้มือเขาแข็งกร้าวไม่ยอมลงเสียที
“จะปล่อยให้เฉาตายได้ยังไงกัน
ก็มันรักเจ้าเหมือนที่ข้ารักนี่”
“ไม่เอา ม ไม่…”
ลู่หานรู้แล้วว่าร้องไปก็เท่านั้น
เมื่อซื่อชวินไม่ได้สนใจฟังความกลับแต่กลับแทรกกายแล้วดันขาลู่หานให้อ้ากวางจนน่าอาย ทุกสิ่งเผยให้ซื่อชวินเห็นหมดทุกมุม เขาจูบซับพลางขบเม้มฝากรอยรักไว้จนทั่วโคนขา ปลายนิ้วแตะผ่านท้องน้อยจนเผลอเกร็ง
เสี้ยวหน้าคมกระตุกยิ้มมองกันเพียงชั่ววินาทีแล้วบีบคลึงแก้มก้นเสียจนลู่หานร้องครางไม่เป็นเสียง
ปลายนิ้วแทรกผ่านช่องทางคับแคบแล้วแกล้งสะกิดจนสะใภ้เล็กเผลอจิกแผ่นหลังเขาระบายความเสียวซ่าน
เรียวนิ้วถูกตอดมากขึ้นจนซื่อชวินใกล้ทนไม่ไหว อยากแทนที่นิ้วด้วยแท่งร้อนประจำกายแล้วขยับเสียเดี๋ยวนี้ เหงื่อกาฬไหลย้อนเมื่อเจ้าภรรยาตัวน้อยแหงนหน้าพ่นลมหายใจ และเขาจะไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว!
ซื่อชวินยกสะโพกเจ้าภรรยาตัวน้อยขึ้นสูงก่อนจะแนบแก่นกายแข็งกร้าวที่เรียกร้องจะเข้าหาลู่หานแฝงตัวเข้าไปอย่างไม่ทันให้คนตัวบางได้ตั้งตัว
ความร้อนโอบอุ่นตอดรัดจนอยากจะขยับตัวรุนแรงให้สมกับที่รอคอยมาหลายเดือน
รู้สึกดีกว่าที่จินตนาเป็นพันเท่า
หญิงงามเป็นร้อยไร้ค่าเมื่อเทียบกับเจ้าสะใภ้เล็ก
“อ๊ะ อ..ซื่อชวิน…มัน อึก มันลึก”
“อืมม..ไม่ดีหรือ กอดเจ้าแน่นขนาดนี้ไม่ดีรึ”
“มัน…อ๊ะ ชวิน แกล้งข้า อ๊ะ…ยะ อย่าแกล้ง” อย่าแกล้งด้วยการสวนกายรุนแรงจนเสียวซ่านแบบนี้
ร่างสูงกระแทกลึกจนแตะจุดกระสัน
ขยับกายเข้าออกหนักหน่วงจนลู่หานสั่นคลอนตามแรงอารมณ์ ช่องทางเต้นตุบตับยามสองร่างประสานหนึ่งเดียว
“…อื้อ รักข้า รักข้าแบบนั้นแหละลู่หาน” สูดลมหายใจเข้าลึกแล้วกระทุ้งถี่ไม่ยอมปล่อย
เอื้อมมือเอ็นดูตัวตนน่ารักของลู่หานแล้วสะกิดส่วนปลายซึ่งร้องไห้น่าสงสารพลางรูดรั้งปลดเปลื้องความทรมาน
เรียวขาสั่นกึกเหมือนใกล้จะหมดแรงจนเขาต้องจับไว้ให้เกี่ยวกับเอว
“อ๊ะ ซื่อชวิน ข…ข้า”
…ข้าจวนจะตายอยู่แล้ว…
บทรักร้อนแรงสลักรอยไว้ดูต่างหน้าทั่วตัว
ยอดอกแดงช้ำเพราะร่างสูงขยี้ไม่ปรานี ถึงกระนั้นกลับสุขสมล้นอก
จากร้องปฏิเสธกลายเป็นให้ความร่วมมือ
ลู่หานเหนี่ยวคอรั้งเจ้าคนแซ่อู๋ให้ก้มลงหาแล้วจูบปลายคางเขาอย่างเอาใจ
เป็นจังหวะเดียวกับที่ร่างสูงขยับถี่รัวไม่ขาดสาย
เขาเอียงหน้าแนบแก้มแอบอิงกับใบหน้าน่ารัก
ครางเสียงต่ำทรมานด้วยรสรักไม่ต่างกัน
“ว่าอย่างไร อ๊า…ว่าอย่างไรเจ้าภรรยาตัวน้อย”
“อ๊ะ ชวิน เจ้ามีแรง
อะ อื้อ…กอดข้าแค่นี้เองหรือ”
ลู่หานกรีดยิ้มหวานยั่วเย้าท้าทาย
จงใจยั่วอารมณ์ก่อนจะได้รับยิ้มร้ายเป็นการตอบกลับ
“เจ้ามันขี้ยั่ว
อื้อ…เจ้าแมวขี้ยั่ว”
“ไม่ได้ยั่ว! อ๊ะ อื้อ…ชวิน…อื้อ แรง อึก หน่อย...”
สะโพกมนสับส่ายเป็นจังหวะสอดคล้องกับจังหวะรักสุดท้ายของซื่อชวิน
เขาจิกนิ้วกับที่นอนจนเจ็บไปหมด หน้าอกกระเพื่อมหอบถี่ ร่างสูงกระแทกกายทิ้งทวนลึกก่อนปลดปล่อยคราบรักจนท้วมท้นช่องทางบวมช้ำ
สะใภ้เล็กสิ้นท่านอนหอบหน้าแดงอยู่ใต้ร่างเขา
ปรือตามองกันเหนื่อยแรงแต่ยังยิ้มให้ไม่คลาย
มือบางลูบหน้าเขาแล้วปาดเหงื่อออกให้เบามือ
เสียงหวานที่คอยครางแผ่วเนิ่นนานเอ่ยร้องขอกันออดอ้อน
“…ชวิน จูบข้าหน่อย…”
สววรค์…ข้าจะจูบให้ปากเจ่อจนไม่กล้าพบหน้าใครเลย!
- - - -
แว้บไปคอมเมนต์ให้ด้วยน้า
กลับตอน > goo.gl/MkRTlP
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น