STAY THE SAME 13 ( CUT )
STAY THE SAME 13 ( CUT )
“อ้ะ…เฮียอุ่น!”
ลู่หานตกใจตวาดมือโอบรอบลำคอเฮียไว้แน่น
ตัวเขาลอยเพราะถูกอุ้มช้อนขาทั้งสองข้างไว้โดยยังหันหน้าเข้าหาเฮียอุ่นที่ยิ้มพราย
ช่วงขายาวก้าวฉับก่อนจะหยุดลงที่ประตูห้องนอน
เซฮุนใช้ขาดันประตูให้อ้าออกก่อนจะเดินตรงไปที่เตียงแล้ววางน้องที่ทำหน้างงตั้งแต่โดนอุ้มลงเบาๆ น้ำเสียงน่าฟังที่จะเอ่ยถามถูกลิดรอนโดยจูบของเขาอีกหน
ปลายลิ้นหยอกเย้ากันไม่รู้จักเหนื่อย เขากวาดต้อนความหวานทั่วโพลงปากจนน้ำใสๆ
เอ่อล้น เซฮุนถอนจูบอย่างอ้อยอิ่ง ใช้เรียวนิ้วป้ายมันออกให้อย่างไม่นึกรังเกียจ
ร่างสูงทาบทับถือวิสาสะคร่อมน้องให้อยู่ใต้ร่าง
ลู่หานมองตามด้วยความหวาดหวั่น ฝ่ามือหนาที่กุมใบหน้าเขาไว้ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แต่มีเสน่ห์ของเฮียอุ่นกำลังทำให้ลู่หานไม่กล้าปฏิเสธในสิ่งที่รู้แก่ใจว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้
“ให้เฮียรักเล็กนะครับ”
เซฮุนกระซิบบอก เขาอยากรักลู่หานให้สมกับที่คอนทะนุถนอมมานาน
และเรารู้กันว่าคำว่ารักครั้งนี้มันหมายความว่าอะไร น้องนิ่งไปเพียงชั่วครู่และวินาทีต่อมากลับกลายเป็นเซฮุนที่ถูกสองแขนเล็กโอบรอบคอแล้วรั้งเข้าหา
คำอนุญาตกวนโอ้ยเรียกเสียงหัวเราะจากเซฮุนทันทีที่ฟังจบ
“เฮียอุ่นเตรียมตัวโดนเฮียคริสกระทืบได้เลย”
“อยากให้มันกระทืบจะแย่แล้ว”
เพราะเขาเองก็รอที่จะ ‘รัก’ ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“อ๊ะ…อื้อ เฮียอุ่นอย่ากัดปากเล็ก”
ยิ่งว่าเซฮุนยิ่งขบเม้ม จูบเท่าไร่ก็รู้สึกว่าไม่พอ
เขาปลดกระดุมเสื้ออย่างไม่เร่งรีบ เสียงหายใจหอบกระชั้นชิดอยู่ไม่ห่าง
จวบจนเมื่อเขาปลดท่อนบนของน้องจนเปลือยเปล่าคนขี้อายก็ยกสองมือขึ้นมาปิดตาเขาเสียดื้อๆ
“มะ…ไม่มองได้ไหม เฮียอุ่นห้ามมองนะ”
“ไม่ให้มองแล้วเฮียจะทำได้ยังไงเล่าเด็กดื้อ”
เขาว่าและดึงมือน้องที่ปิดตาตัวเองไว้ออก เซฮุนประทับจูบเบาๆ
ที่หลังมือน้องแล้วพูดต่อ “เฮียถอดเป็นเพื่อนก็ได้”
เฮียอุ่นทำจริงอย่างที่ว่า
แผงอกแน่นแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อปรากฏเต็มตา ลู่หานเบนหน้าหนีฝังกับหมอน
ไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ซะหน่อย! ทั้งหน้าเห่อร้อนเพราะคนหน้าไม่อาย
และยิ่งเขินยิ่งกว่าเก่าเมื่อถูกบังคับให้จับบนอกข้างซ้ายที่เต้นรัวของเฮีย
“หัวใจเฮียเต้นเร็วขนาดนี้…เล็กจะใจร้ายลงคอหรอ?”
เฮียอุ่นอย่ามาพูดอ้อนนะ
“…อ..อ๊ะ จั๊กจี้…อื้อ” ซอกคอหอมกรุ่นถูกเซฮุนถูกขบกัดจนเป็นรอยแดงทั่วลำคอขาว อารมณ์วูบหวามโหมพัดกระหน่ำจากการเล้าโลมด้วยมือของเซฮุน
ลู่หานเกร็งตัวเมื่อยอดอกสองข้างถูกลากผ่านแผ่วเบา
แค่ถูกเฮียอุ่นจับนิดหน่อยร่างกายเขามันก็ตอบรับอย่างน่าอาย
มือหนาฉุดรั้งชั้นในกับกางเกงผ้าขายาวของน้องออกให้พ้นตัว
ทั้งร่างของน้องขาวไปทุกส่วน ทว่าคนขี้อายก็คือขี้อายวันยังค่ำ
“…มันน่า อะ..อาย เฮียอุ่น..”
“เฮียมองคนเดียว” และเขาก็หวงมากเสียด้วย
หมดเวลาในการล้อเล่นแล้ว เซฮุนก้มหน้าจูบคนแก้มแดงแล้วปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปโดยสัญชาติญาณในตัว
ใครต่อใครที่ผ่านเข้ามาเทียบกับลู่หานไม่ได้สักคน เขาก้มหน้าแล้วหยอกล้อกับยอดอกสีชมพู
มันน่าแกล้งและเขาก็รังแกมันเสียจนเจ้าของบิดตัวกำผ้าปูที่นอนด้วยความเสียวซ่าน
“...อ..อื้อ”
เสียงครางหวานๆ ยังคลออยู่ไม่ห่าง
ความต้องการถูกเผยออกให้เซฮุนเห็นและเขายิ้มอย่างพึงพอใจ
ร่างบางหนีบขาเข้าหาตัวเพื่อปกปิดความต้องการน่าอายในสายตาเจ้าตัวให้พ้นจากดวงตาคมกริบที่มองมา
ลู่หานอายแต่เขาปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้เลยว่ารู้สึกดีกับสัมผัสพวกนั้นของเฮียอุ่นแค่ไหน
แค่ได้ยินเสียงครางของน้องเซฮุนก็แทบหลงลืมทุกสิ่ง
เหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมตามไรผมของน้อง ใบหน้าหวานบิดพลิ้วยามเขาแตะต้องความอ่อนไหวของเจ้าตัว
น้องกัดปากระบายความร้อนผ่าว สีหน้าพวกนั้นมันกระตุ้นอารมณ์เขาให้ยากจะดับ
ใบหน้าหวานที่หอบหายใจมันกำลังฆ่าเซฮุนให้ตายทั้งเป็น เขารู้สึกว่ากลางลำตัวของตัวเองมันกำลังออกอาการเป็นการประท้วงไม่แพ้ความอ่อนไหวของน้องที่เขากำลังปลดปล่อยให้จนกลายเป็นหยาดน้ำสีขุ่น
“อ๊ะ อะ…”
ฟอด
“เด็กดี…สัญญาว่าเฮียจะไม่ทำให้เจ็บ”
เสียงทุ้มกระซิบริมกกหูขอให้เชื่อใจ
ลู่หานพยักหน้าน้อยๆ เพราะเหนื่อยจากการปลดปล่อย
คิดแล้วเขาอยากเอาหน้ามุดหมอนให้ตายไปเลย
ไม่เคยคิดสักนิดว่าระหว่างเขากับเฮียอุ่นเรื่องของเราจะเดินมาถึงจุดนี้ได้
ทว่าความคิดทุกอย่างต้องหยุดชะงัก เมื่อเขารับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่ค่อยๆ แทรกผ่านด้านหลัง
สัมผัสแปลกใหม่ทำให้ลู่หานสะดุ้งจนตัวโยนคว้าไหล่เฮียอุ่นไว้แน่น
“อึก…ฮ…เฮีย…เล็กจุก”
“ชู่ว…อย่าแกล้งเฮียแบบนี้สิเล็ก”
อย่าแกล้งด้วยการตอดรัดเรียวนิ้วเขาแบบนั้น
เพราะมันจะทำเซฮุนทนไม่ไหว ร่างกายแข็งแรงที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของเขาแนบชิดกับเนื้อนุ่มนิ่มของน้องแทบทุกส่วน
เซฮุนขยับนิ้วเข้าออกอย่างใจเย็นทั้งที่ในใจเขาร้อนเป็นไฟ ปลายเล็บถูกจิกลงบนแผ่นหลังเมื่อเขาหมุนนิ้วถูกจุด
“น้องเล็กปลดกระดุมให้เฮียหน่อยนะครับ”
“ม…ไม่ปลด! อ๊ะ…เฮียอุ่นอย่าแกล้ง”
หางตาคู่สวยคลอไปด้วยน้ำตา
เมื่อไม่ได้มีแค่สองนิ้วรุกล้ำ คนดื้อออกปากไม่ยอมทำตามคำขอได้ไม่นานเพราะถูกรบเร้าจากเฮียอุ่นที่เอาแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์คอยแกล้งด้วยการย้ำจุดด้านหลัง
ลู่หานมือสั่นเพียงแค่แตะนิ้วลงบนกระดุมกางเกงจนเซฮุนต้องจับมือน้องไว้ให้นิ่งแล้วพาปลด
ลู่หานหลับตาปี๋ไม่กล้ามอง ‘อะไรๆ’ ของเฮียอุ่นที่กำลังขยายเต็มตัว
“อ๊ะ อื้อ..เล็ก…เล็กไม่ทำแล้วได้ไหมเฮียอุ่น”
ถ้ามันเข้ามาลู่หานต้องตายตรงนี้แน่ๆ
แค่ปรายตามองก็รู้แล้ว วะ..ว่า..ไอ้นั่นของเฮียมันน่ากลัวแค่ไหน
ทว่าเฮียอุ่นกลับหัวเราะออกมาในลำคอ
ไม่สงสารเขาสักนิด
“เฮียไม่ยอมให้ถอนตัวแล้ว
ไม่มีประโยคเท่ๆ อย่างถ้าเล็กขอร้องแล้วเฮียจะหยุดหรอก”
“ล..เล็กจะฟ้องเฮียคริส อ๊ะ เฮียอุ่น!”
เซฮุนเชยคางลู่หานให้แหงนหน้ารับจูบร้อนแรงจากเขาเป็นการยืนยัน
เขาป้อนจูบให้น้องเรื่อยๆ เพื่อเบี่ยงความสนใจแล้วถอนเรียวนิ้วออกมาจากช่องทางด้านหลัง
กระชับเรียวขาของน้องให้เข้าใกล้แล้วแทรกตัวเบียดเสียดในจังหวะที่น้องเคลิ้มไปกับจูบ
อาศัยตัวแทรกซึมเข้าไปหาสิ่งที่ความต้องการเขาร้องหา นัยน์ตาสวยเบิกกว้าง
น้องสะดุ้งเฮือกยิ่งกว่าครั้งแรกแล้วจิกลงบนแผ่นหลังเซฮุนจนรู้สึกแสบ
“อ..อ๊ะ…เจ็บ…เล็ก อึก…เจ็บ”
ร่างบางเจ็บจนน้ำตาร่วงแหมะ
ไหนบอกจะไม่ทำให้เล็กเจ็บไงเล่า…ความร้อนผ่าวที่ขยายอยู่ในตัวลู่หานบอกให้รู้ว่าเฮียอุ่นเข้ามาแล้ว
มือเล็กดันหน้าท้องแข็งแรงของอีกฝ่ายไว้เพื่อเบาแรงเมื่อเฮียอุ่นเริ่มขยับตัวเข้าออกเนิบนาบเพื่อรอให้ลู่หานปรับตัว
“..อา…น้องเล็ก” เซฮุนครางต่ำอย่างพึงพอใจ
มันดี ดียิ่งกว่าที่เคยจินตนาการไว้ให้หัวเป็นร้อยเท่า ความอบอุ่นข้างในเรียกหาและเขาไม่รีรอที่จะเพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องไหว
คนที่บอกว่าเจ็บหลุดครางเสียงดังเมื่อเขากระแทกถูกจุด
ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นความเสียวซ่าน
เรียวขาขาวอ้าออกกว้างเพื่อให้เขาแทรกตัวได้ลึกกว่าเก่า
แรงอารมณ์ทำให้คนตัวเล็กสิ้นคราบคนขี้อาย
เหลือไว้เพียงแต่น้องเล็กที่ล่องลอยตามความรู้สึก พร่ำบอกร้องขอเซฮุนเสียงหวาน และเขาเองก็ชอบคำขอร้องทำนองนี้ซะด้วย
“อ๊ะ…อะ…เฮีย เอา…อีก”
“ดีไหม…ดีไหมเล็ก”
น้องพยักหน้าน้อยๆ
ร่างกายบอบบางสั่นคลอตามแรงกระแทกเข้าออกเร็วแรงที่เซฮุนไม่ได้ออมมืออีกต่อไป
เขาโหมกระหน่ำอย่างที่ใจต้องการ ร่างกายของเราสอดประสานไปด้วยกันไม่รู้จักเหนื่อย
เขาเอ็นดูแกนกายน่ารักของน้องที่ขืนตัวอีกครั้งด้วยการรูดรั้ง ขยับมือให้จนน้องร้องครางไม่ขาดเสียง
ร่างสูงก้มหน้าขบกัดยอดอกสีหวานซึ่งเริ่มช้ำของน้องแล้วฝากรอยรักไว้ทั่วแผงอก
สะโพกเล็กขยับเย้ากลืนกินและมอบความสุขให้กับ ‘กอด’ แรงของเราจนสุขล้น
“อ๊ะ อา…อื้อ..ไม่ไหว”
เฮียอุ่นเก่งเกินไปจนลู่หานหวง
เขากัดปาดตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ลมหายใจถี่ยิบจนรู้สึกตัวว่าตัวเองเริ่มทนไม่ไหว
คราบคาวสีขาวขุ่นเปื้อนเลอะตรงหน้าท้องเฮียอุ่น แรงตอดด้านหลังยังไม่คลายลง พอๆ
กับความแข็งขืนที่ยังไม่มีท่าทีว่าหยุด
ลู่หานทิ้งตัวซบหน้าลงกับแผงอกของเฮียอย่างหมดแรง ทำใจกล้าเงยหน้าฝากรอยไว้บนซอกคอเฮียอุ่นแสดงความเป็นเจ้าของ
“…เฮียอุ่นของเล็กนะ อ๊ะ..อา ห..ห้ามทำกับคนอื่นนะ”
“อา…ขี้หึงจริงๆ ด้วย”
“ขี้ตู่! อึก..อ๊ะ เล็กไม่ได้หึง! เฮียอุ่น! อ๊ะ...อา…”
ลู่หานครางไม่ได้ศัพท์เมื่อเฮียอุ่นเคลื่อนตัวเนิบนาบลงดื้อๆ
ทว่าหนักหน่วงทุกช่วงจังหวะ ก่อนจะแทรกกายเข้าลึกกระแทกเน้นๆ ปลดปล่อยความอุ่นร้อนเข้ามาภายในจนมันไหลล้นออกตามเรียวขา
เรียกสติให้คนขี้เขินอายม้วน
“ได้เฮียแล้วห้ามทิ้งนะ” เซฮุนพรมจูบบนกลุ่มผมชื้นเหงื่อแล้วพูดติดตลก
และได้รับค้อนวงโตจากคนตาใสเป็นการตอบรับ
“เอียอุ่นไม่ต้องมาพูดเลย อื้ออออ…อย่าฟัดแก้มเล็ก”
“ไม่อยากฟัดแค่แก้ม…แต่อยากฟัดทั้งตัวเลย”
“ฮ เฮียอุ่น!”
อื้ออ…คนหน้าไม่อาย คนหน้าไม่อาย
เฮียอุ่นคนหน้าไม่อายจริงๆ
อะ…อะไรอะ…ความร้อนที่ขืนตัวอยู่ภายในตัวเขาอีกหนมะ..มันอะไรเล่า
“คืนนี้ตายคาอกเฮียแน่ๆ น้องเล็ก”
เพราะเซฮุนจะโอบกอดและรักลู่หานด้วยความรักทั้งหมดที่มีเลยล่ะ
-
- - - - - -
กลับตอน - http://bit.ly/2adlJTl
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น