พบจันทร์ตะวันฉาย : บทที่ ๑๕ (CUT)
พบจันทร์ตะวันฉาย
บทที่ ๑๕
หมดเวลาที่จะต้องรอหรือพูดคำไหนต่อแล้ว
เจ้าขาน่ะดื้อตาใส ทำไมจะไม่รู้ว่าคำแทนตัวเรียกว่า ‘พี่เปรม’
มันร้ายต่อใจเขายังไงก็ยังคิดพูดให้ได้ยินด้วยเสียงหวานๆ
พระจันทร์ตัวแสบนอนนาบไปกับเตียงหลังกว้างที่ไร้คนนอนข้างมามากกว่าห้าปี
ชูแขนเรียกให้เขากดจูบทั้งที่เสื้อยืดของตัวเองมันถกสูงไปถึงไหนต่อไหน
…อวดช่วงขาที่แนบไปกับกางเกงผ้าขายาวตัวบางที่น่าถอด…
สายตาของคุณเปรมไม่ปิดบังความคิดจนเจ้าขาร้อนวูบไปทั้งตัว
คนละคนกับที่หยอดคำหวาน
แสนอันตรายและพร้อมจะกระโดดเข้าหา
ก่อนจะแน่ใจเมื่อคุณเปรมค้ำแขนคร่อมตัวเอาไว้แล้วกดยิ้มพลางแทรกตัวเข้าชิดไปทุกสัดส่วน
ขณะที่เจ้าขาเองก็รู้ตัวว่าต้องทำแบบไหน
สอดขารับกับช่วงสะโพกของเขาทั้งที่อายจะแย่
“คุณเปรม…ค…คุณเปรม…”
“ตรงนี้มันไว้ต่อความรู้สึกนะ เจ้าขารู้ไหม”
ร…รู้…ก็ตอนที่เขาลากปลายลิ้นผ่านเสื้อและหายเข้าไปในอก
ปลายเท้าจิกกับเตียงเมื่อมือหนาลากผ่านทั่วตั้งแต่เอวสอดรับทั่วแผ่นหลัง
บีบเน้นและจบลงที่เดียวกับจุดไวสัมผัสที่คุณเปรมกำลังใจร้ายล้อเล่นกับมันจนเจ้าขาอ้าปากพ่นลมหายใจเพราะถูกเขาปลุกเร้าอารมณ์
กลุ่มผมสีดำขลับคือที่ระบายความรู้สึกคนานับ
ความเจ็บจี๊ดที่ถูกกัดและเล้าโลมคืออารมณ์ที่ยากจะจัดการ
“อ…อื้อ เจ้าบอกว่าอย่าแกล้ง อ๊ะ…”
ความร้อนฉ่าจากปลายลิ้น
อุณหภูมิร่างกายร้อนจัดของคุณเปรมมันเร้าอารมณ์จะบ้า
เจ้าขาปรือตามองสบสายตากับเขาที่แพรวพราวมากเล่ห์ยามอยู่บนเตียงแล้วใจสะดุด
เสื้อยืดลอยหาย เหลือเพียงแผ่นอกแข็งๆ อวดให้เห็นน่าชวนขย้ำ และเจ้าขาไม่รีรอเลยที่จะโน้มตัวขึ้นแล้วจูบข้างแก้มเขาเบาๆ
ตอบรับ แลกลมหายใจผ่านจูบที่หนักหนากว่าครั้งไหน เจ็บแสบแต่สุขไปทั้งใจ
ยั่วเย้าและกัดจนเลือดซิบ แต่ไม่คิดจะผละห่าง
หยอกล้อให้สับสน
แต่เป็นต้องวนกลับมาและเอ็นดูในที่สุด
“ผมอยากใจเย็นกับคุณนะ อย่ายั่วผมนักเลย เปรม
ศิระนนท์ คนนี้ ทนเจ้าขาไม่ได้นักหรอกรู้ไหมครับ"
อย่าขยันพาตัวเองมาเสียดสีกับเขานักเลย
อย่าเผยอปากเชิญชวนด้วยสายตาฉ่ำวาวแบบนั้น
ทว่าเจ้าขาไม่ได้คิดฟัง ถดตัวสูงให้คุณเปรมถอดเสื้อจนเปลือยอก
ข่มความอายเมื่อหลุบตาต่ำแล้วเห็นว่าเขามองกันอยู่ก่อนและบนหน้าอกมันเปื้อนไปด้วยคราบน้ำลายเจือรอยกัดแดงเป็นปื้นขนาดไหนบ้าง
หลักฐานชั้นดีที่บอกว่าคุณเปรมไม่ใช่คนใจเย็นอย่างที่พูด
“ทำไมคุณเปรมต้องอดทนขนาดนั้นด้วย รักเจ้า…แบบที่คุณเปรมเป็นเจ้าก็ไมได้ว่าสักหน่อย”
จะเจ็บบ้างก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรสักนิด
คำอนุญาตเลยทลายทุกความอดกลั้นของเปรมจนหมดสิ้น
น้ำหนักมือที่เคยยั้งลงหนักขย้ำบนผิวลากลงต่ำใต้กางเกงผ้า
ร่างกายเจ้าขาปลุกอารมณ์เขาให้ปะทุ
ขอบกางเกงหมิ่นเหม่อวดชั้นในสีดำดูน่าค้นหาจะบ้า
ทว่าริมฝีปากกลับกลั่นแกล้งและดึงทึ้งเจ้าเม็ดเชอร์รี่บนอกไม่ปรานี
เมื่อไรที่เจ้าขาร้องคราง เขายิ่งบีบเนื้อจนแดงปื้นหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ
“อ…อื้อ คุณเปรมมัน…” รู้สึกดีเกินไป
มากเสียจนเผลอส่ายสะโพกรับเมื่อเอนหลังและคุณเปรมแยกขาให้อ้ากว้าง
เสียงกุกกักบนหัวเตียงเรียกให้เจ้าขาสนใจ
ชั่วพริบตาเจ้าเครื่องป้องกันก็ถูกคุณเปรมฉีกด้วยปากแล้วเย้าถามเอาแต่ใจ
“เจ้าขาใส่ให้คุณเปรมหน่อยได้ไหมคะ”
“ห…หา…”
“ตรงนี้น่ะ…มันอยากให้เจ้าขาเอ็นดูหน่อยค่ะ”
ร้าย…คุณเปรมน่ะร้ายแบบที่พี่เดือนบอกเลย!
เจ้าขากัดปากมองเขาสลับกับมองส่วนที่เด่นออกมาใต้ร่มผ้าแล้วหน้าร้อนวาบ
รับมาทั้งที่มือสั่น
ปลดกระดุมกางเกงเขาทั้งที่ไม่กล้ามองเต็มตาแต่คนแก่กว่ากลับหัวเราะชอบใจราวกับเอ็นดูกันเหลือล้น
แค่เห็นชั้นใน…มันก็ตำตาจนไม่กล้ารั้งลงแล้ว
“คุณเปรม…”
“กลัวเหรอ”
“ไม่กลัว!”
“ถ้าอย่างนั้นก็ใส่ให้คุณเปรมหน่อยนะคะ”
เขาเลยจัดการพามือเจ้าขารั้งชั้นในลงจน ‘อะไร’
มันแข็งกร้าวและผงาดตรงหน้าให้เห็น แตะลงเพียงนิดมันก็ยิ่งสู้มือจนเจ้าขาไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน
ทุกครั้งที่เครื่องป้องกันถูกรูดลงคุณเปรมก็ขยับสะโพกสวนต่อเรียกให้เจ้าขาหน้าแดงเล่นๆ
มือขาวกอบกุมจนสุดความยาว เงยหน้ามองอีกครั้งคุณเปรมก็สูดปากมองกันแล้ว
“เด็กดี…เด็กดีของผม…”
เป็นของ เปรม ศิระนนท์ คนเดียว
เจ้าขาไม่เคยคิดภาพตัวเองต้องนอนอ้าขารับใครหน้าไหน
ทว่าพอเป็นคุณเปรมแล้วกลับยินดีจะแยกกว้างออกอีกสักนิดหากทำให้ ‘บทรัก’
ระหว่างเราเป็นไปได้ง่ายขึ้น กางเกงถูกถอดออกแล้วพร้อมกับชั้นในที่อยู่ตรงปลายเท้า
ร่างกายขาวล้อนจ้อนอวดสายตาเขาจนหมดเปลือก
…ทว่าไม่มีอะไรชวนเขินเท่าสายตาของคุณเปรมที่มองมาสักนิด…
…เขามองเหมือนทะลุไปถึงไหนต่อไหน
ทั้งที่เจ้าขาก็ไม่เหลือเสื้อผ้าสักชิ้นแล้วด้วยซ้ำ…
“อ๊ะ…อื้อ…”
แผ่นอกกระเพื่อมยามคุณเปรมสร้างรอยรักในซอกขา
และสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อปลายนิ้วกดลึกเข้าส่วนต้องห้าม เจ้าขากำหมอนแน่น
ซุกหน้าแต่ไม่ได้ถอยหนีเมื่อคุณเปรมกระทุ้งนิ้ว ทว่าหน้าตื่นตอนที่เขาก้มตัว ‘ทำให้’ จนเผลอตอดรัดไม่หยุด
ปลายนิ้วโดนจุดกระสันพาลให้หัวใจเต้นเร่า ร้องเรียกชื่อเขาไม่ขาดปาก
“คุณเปรม อ๊ะ…อา เจ้า…”
“เด็กดี…ไม่รับประกันว่าผมจะไม่ทำให้คุณเจ็บ” เขาพูด
พรมจูบไปทั่วตรงแผ่นอกและปิดท้ายจนริมฝีปากจิ้มลิ้มที่ช้ำสี
พาตัวตนแข็งกร้าวเบียดเข้าตรงช่วงขาแม้ยังไม่ได้สอดใส่
ขยับคล้ายอยากสร้างความคุ้นชิน กระซิบเสียงพร่าที่บอกให้เจ้าขามั่นใจ “…แต่จะไม่มีทางทำให้คุณไม่มีความสุข”
หัวใจเขาเต้นหนักเกินไปแล้ว
พ่อเลี้ยงหนุ่มตบยิ้มพลางเกลี่ยผมที่ชื้นเหงื่อ
ทำให้เจ้าขาผ่อนคลายไม่ทันไรก็เคลื่อนตัวแทรกผ่านช่องทางที่เต้นตุบก่อนหน้า
ทวีให้จันทร์เจ้าขาแหงนหน้ากุมผ้าปูแน่น
ทว่าเรียวขากลับอ้ากว้างราวกับอยากเชิญชวนให้เปรมสอดลึก ความคับแน่นเข้าแทนที่
มันบีบรัดไปทุกจังหวะที่ดันตัวเข้าใส่
“อา…” เขาหลุดเสียงครางตอนที่ซบกับแผ่นอกเจ้าขา
“อ…อ๊ะ!”
มันลึก…แถมยังคับแน่น
คือสิ่งที่เจ้าขารู้สึก แต่มีความสุขเหมือนถูกเติมเต็มช่องว่างในใจ
คุณเปรมกดแช่ไว้อย่างนั้น ใบหน้าเขาอดกลั้น ยังคงน่ามองและดึงดูดกว่าครั้งไหน
เจ้าขาขยับสะโพกเข้าหา อย่างที่คุณเปรมเองก็ตอกจังหวะหนักแน่นสวนกลับ
บีบเค้นบั้นท้ายจนแดงจ้ำ จับเอวและขาไว้มั่นพลางสวนสะโพกไม่คิดรอจนได้ยินเสียงเนื้อดังซ่าน
“อ…อา…อึก…อีก”
ข้างในตัวเจ้าขามันร้อน รัดแน่น
และตอบรับทุกจังหวะได้ดีเกินไป
ร่างกายขาวนวลบิดเร่าซ้ายขวา
ปรือตายั่วยวนมองไม่ขาด ยิ่งเจ้าขาบอกให้ ‘ลึก’ เปรมยิ่งพาตัวเองไปลึกกว่าเก่า
ควงสะโพกแน่นหนึบเข้าหา จับคนช่างเถียงพลิกให้คว่ำหน้าและพรมจูบทั่วแผ่นหลังชื้นเหงื่อ
ยังคงสวนสะโพกไม่มีผ่อนแรง ขณะที่มือชักนำเจ้าแกนกายสีสวย
“ชอบแบบไหนคะ…เจ้าขาบอกคุณเปรมได้ไหม”
“ฮื่อ มันแน่น…อ๊ะ ลึก…ล แล้วก็…”
เขาช่ำชองจนเจ้าขาหวง
มือหนารูดรั้งแกนกายที่ปริ่มน้ำน่าสงสารรอวันจะปลดปล่อย
ป้ายคราบขาวกับแผ่นอกที่ถูกรังแกไม่เหลือชิ้นดี
และขยับสะโพกตอกย้ำจนเจ้าขากระตุกเฮือกขาสั่นแทบพยุงตัวไม่ไหว
ทว่าเปรมสังเกตเห็นว่าเจ้าขาทำหน้างอไปวูบหนึ่ง บอกหมดเปลือกว่าคงจะคิดไปไกลถึงอดีตที่เคยผ่านมาของเขา
“อื้อ คุณเปรม อ…อา”
“หวงพี่เหรอคะ”
หวงสิ แฟนทั้งคนนี่นา
ทว่าเจ้าขาไม่ตอบ คุณเปรมเองก็ขยับก่อนทิ้งตัวนอนราบกับเตียงแล้วกระตุกยิ้มมองกัน
เจ้าขาหน้าเหวอ กัดปากข่มความรู้สึกที่ยังไม่ซาลงในจังหวะสำคัญ
ยันมือกับหน้าท้องเขาที่ฟ้องสายตาด้วยกล้ามแน่นๆ
ขณะที่ช่องทางอ่อนนุ่มยังรัดรึงไม่หยุด ตอดรัดถี่ยิบที่ทรมานเราทั้งคู่ไปพร้อมๆ
กัน
“คุณเปรมแกล้งเจ้านี่! อ…อ๊ะ”
“ถ้าหวง…ผมให้เจ้าขาคุมเกมก็ได้
ยอมให้ลงโทษแต่ยืนยันว่าไม่เคยมีใครเลยนอกจากคนนี้”
เจ้าขากัดปากพลางแหงนหน้าพ่นลมหายใจ
คุณเปรมทำให้อายเป็นสิบๆ รอบแล้ว! แต่ส่วนที่ยังประสานแน่นมันยังร่ำรองอยากปลดปล่อย ยิ่งเขาขยับนิดๆ
แต่ถูกจังหวะเจ้าขายิ่งขาสั่น
ความหวงของแฟนเด็กมันเลยพาให้เจ้าขาเคลื่อนตัวสูงแล้วค่อยๆ
ลงจนสุดความยาวเป็นครั้งแรก
“อ๊า…อ๊ะ…”
อ้าขาออกกว้างร้องครางระงมเสียงหวานเคล้าไปกับเสียงครางพึงใจของคุณเปรมไม่ขาดสาย
จันทร์เจ้าขาที่กำลังขยับโยกบนตัวเขาจากความไม่ประสาและเปลี่ยนเป็นจับจังหวะถูกเร่งเร้าบดสะโพกกลมกับแกนกายทำให้เปรมกัดฟันกรอดอดไม่ได้จะกัดเจ้าเชอรี่โต้กลับ
เปรมห้ามสายตาตัวเองไม่ได้ เขาเผลอกัดปากตอนเห็นสะโพกของเจ้าขาเบียดลงและขยับไหว
“เจ้าขา อา…”
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเขานี่สิท่าจะแย่
ส่วนกลางลำตัวแข็งขืนและร้อนผ่าวอยากจะปลดปล่อยเต็มแก่
ทว่ากลับเอื้อมมือโอบแผ่นหลังคนซนให้ไถลราบไปกับเตียง
พาลให้กลุ่มผลกระจายและขยับไปตามแรงขยับจากสะโพกสอบ เจ้าขาครางเสียงหวาน
ขยับปากขอให้จูบ ในขณะที่เปรมเปลี่ยนจังหวะให้กระชั้นขึ้น
โดยที่มือของเจ้าขาป่ายไปทั่วแผ่นหลังเขา
และปากช่างพูดเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกันด้วยปลายลิ้นพร้อมรอยยิ้มพร่างพราว บิดเกร็งไปทั่วทั้งช่วงท้องเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน
มือน้อยจิกจนเปรมแสบผิว หลอมรวมกันเป็นหนึ่งในจังหวะสุดท้ายเมื่อสะโพกสอบของเขาดันตัวเข้าหน้าและลงน้ำหนักไม่เว้นช่วง
กระทั่งเจ้าขาเป็นฝ่ายลอยตัวปลดปล่อยความต้องการออกมาจนเปื้อนไปทั้งหน้าท้อง
นอนหอบหายใจรวยรินเพราะเหนื่อยแทบทนไม่ไหวแต่คุณเปรมยังไม่ถึงสักที
มองร่างกายผาดผายของเขาที่เห็นทุกส่วนชัดเจนน่าอิจฉายังขยับบนตัวเองด้วยใบหน้าร้อนฉ่า
“อ๊า…คุณเปรม…ฮื่อ เล่นเจ้าจนเหนื่อยแล้ว อ๊ะ!”
นี่หรือเปล่าข้อดีของเขา ไม่รู้จักเหนื่อย
แถมยังโลภอีก
ทว่าไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า เปรม ศิระนนท์ บนเตียงน่ะทำเจ้าขาหน้าบางได้มากกว่าเวลาปกติขนาดไหน
เขาครางหืมในลำคอ
กระตุกยิ้มมาดร้ายอย่างที่ไม่ได้เห็นบ่อยๆ เจ้าขาหมันไส้เลยแกล้งตอดให้เขานิ่วหน้า
ทว่าคุณเปรมกลับบีบแก้มก้นจนเจ้าขาร้องเหวอ
“ตัวแสบ” เขาว่าแล้วคลี่ยิ้ม
เสยผมที่ชื้นเหงื่อแต่ทำให้คนมองอย่างเจ้าขาใจเต้นระส่ำ จังหวะสุดท้ายส่งให้เขากระทุ้งสะโพกรัว
เสียงเนื้อกระทบกันยังดังลั่น ความสุขล้นไปทั้งใจก่อนทะลักคับแน่นในเครื่องป้องกันให้ช่องทางอ่อนนุ่มร้อนวูบ
“เจ้าขา…”
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น