OS - A SWEET CRIME (CUT)

OS - A SWEET CRIME

Warning: Cakeverse

ตั้งแต่เริ่มคิดจะปฏิเสธ ลู่หานก็แพ้เขาราบคาบ

อย่าคิดจะพูดคำโกหกที่ตรงข้ามกับความต้องการ ในเมื่อสิ่งที่ใจมันกู่ร้องและอดอยากมานานถูกประเคนอยู่ตรงหน้า ลู่หานรู้สึกเหมือนทั้งตัวกำลังเบาโหวง สูดกลิ่นเฉพาะตัวของเค้กจากตัวของเขาแถวลำคอคล้ายกับสัตว์ป่าสักตัว ไม่ใช่หนังสือสักเล่มที่บอกเอาไว้ ลู่หานโกหกทั้งเพที่บอกว่าเคยอ่าน

หอมหวาน...น่ากัดกิน...เนื้อหนังของเขาที่ไม่ต่างจากแป้งนุ่มคั่นชั้นด้วยแยมสตอรเบอร์รี่ตัดเลี่ยน

เขาเป็นเค้ก Black Forest ที่ลู่หานคิดอยากลองกินมาตลอดแต่ทำได้แค่เคี้ยวไม่รู้รสอยู่คนเดียว ไม่เห็นข้อดีสักข้อที่จะปฏิเสธในเมื่อโอเซฮุนพร้อมจะเสนอตัวให้ลู่หานกินเขาขนาดนี้ ความคิดที่ว่าไม่อยากทำจึงถูกลู่หานโยนทิ้งไปพร้อมๆ กับตอนที่ตัวเองกระชากเสื้อเขาออกแล้วโยนไปไม่รู้ทิศ

“ผมไม่หนีไปไหนหรอก ค่อยๆ กินก็ได้” เขากระซิบเสียงพร่า ยกตัวคว้ากระเป๋าสตางค์มาเปิดก่อนหยิบคอนดอมที่เก็บไว้แล้วโบกมันตรงหน้าลู่หาน ทำท่าคาบไว้และกัดมันแต่ก็ยียวนพอขนาดจะเลิกคิ้วถาม “บอกหน่อยว่าผมควรใช้มันไหม จะว่าไปก็เคยได้ยินเพื่อนที่เป็นฟอร์คบอกมาเหมือนกันนะว่า ‘น้ำ’ นั่นมันอร่อย”

อร่อยเหรอ?

ลู่หานทำท่าคิด เสนอตัวอยากโดนกินขนาดนี้แล้วยังจะถามทำไมอีก เขาหยิบมันมาถือแทนก่อนโยนทิ้งไม่เห็นฝุ่น ยอมรับเลยว่าเวลาเจอ ‘เค้ก’ ที่ถูกใจมานอนอวดเนื้อหนังล่อตาแบบนี้แล้วไม่ใช่เรื่องดีเลยที่จะอดทน 

ร่างเล็กไถลตัวแนบไปกับมัดกล้ามของเขา ออกแรงกัดจนจมเขี้ยวและเลือดซิบ หมายจะกระชากให้เนื้อขาดแน่ๆ ถ้าหากไม่ติดว่าโอเซฮุนหยุดไว้ด้วยการกระแทกนิ้วเข้ามาจนลู่หานหวีดเสียงร้องลั่น

“อึก! ผมเจ็บนะผู้กอง!”

“ถ้าอย่างนั้นก็กินดีๆ” ยอมให้ ไม่ใช่ว่าจะปล่อยให้กัดเขาจนตาย! น่าโมโหเป็นบ้าที่ลู่หานดื้อด้านไม่ทิ้งนิสัย ยังคงขูดฟันและเลียตามแนวเลือดที่ไหลซิบพร้อมทำท่ามีความสุขและเคลิ้มจนน่าโมโห ดูดมันเหมือนไม่เคยลิ้มรสเค้กคนไหน พึมพำเสียงเบาว่า ‘อร่อย’ จนน่ามันเขี้ยว “ผมให้คุณกินผม แลกกันกับการที่ผมกินคุณ อื้อ ทิ้งสะโพกลงหน่อย...ใช่...ทิ้งลงมาอีกลู่หาน...”

“ครีม...ครีมหอมๆ...”

“อีก...เข้ามาอีกครับ”

“ผมอยากกินคุณ อ๊ะ! อา...”

เบียดลงมาแบบนั้น ส่ายไปมาแล้วอย่าได้สนใจว่าเซฮุนจะทำอะไรต่อ ดื่มด่ำกับความอร่อยที่มาจากหยดเลือด แปดเปื้อนไปกับรสจูบมัวเมาเมื่อเราแลกลิ้น 

เซฮุนไม่รู้หรอกว่าตัวเขาเองรสชาติเป็นแบบไหน แต่พอเดาจากสีหน้าที่เหมือนขึ้นสวรรค์ของลู่หานได้ว่ามันคงอร่อยน่าดู เพราะแบบนั้นลู่หานถึงไม่ได้ระวังตัวเลยว่านิ้วเขามันหมุนควงเข้าไปในตัวเองทีละน้อยและเจ้าตัวบดขยี้ตอบกลับด้วยท่าทางแบบไหนบ้าง ร่อนสะโพกอวดสายตาเขา เอามืออีกข้างที่ว่างของเขาไปอมไว้และดูดไม่รู้จักเบื่อเหมือนอมยิ้ม ทำให้มันเปื้อนนำลายและชื้นแฉะ ในขณะที่สะโพกกลมผายออกชวนให้เขาย่ำยี

ลู่หานต่างหากที่อร่อย ไม่ใช่เขา

ทว่าเซฮุนกลับต้องนิ่วหน้าและขยี้เอวลู่หานกลับ เมื่อเจ้าตัวฝังเขี้ยวลงบนหัวไหล่ย้ำลงไปหลายๆ ครั้งและลึกเสียจนเขาเจ็บเหมือนกำลังถูกฉีกทึ้ง ขณะที่มือน้อยๆ เปลี่ยนมารูปซิบกางเกงยีนส์เขาลงท่ามกลางสายตาวาววับของนายตำรวจหนุ่ม เคาะนิ้วลงบนชั้นในสีดำที่นูนอวดสายตาและแสยะยิ้มพลางเลียรอบริมฝีปาก

“อยากรู้เหมือนกันว่าอร่อยจริงหรือเปล่า”

“แล้วจะรอทำไมล่ะ...ก็ลองกินเลยสิจะได้รู้กันไป”

คำเชื้อเชิญจากนายตำรวจจึงถูกคุณหมอร่างเล็กทำตามไม่รอช้า ใช้ความอุ่นร้อนในโพรงปากห่อหุ้มตัวตนที่คับแน่น ผละออกมาเพียงเสี้ยวพริบตาก่อนแลบลิ้นเล็กแตะลงเบาๆ บนส่วนปลายและวนรอบจนนายตำรวจจิกเล็บลงบนเอวตอบ สารคัดหลั่งค่อยๆ ไหลออก ถูกละเลียดชิมด้วยปลายลิ้นไร้ความเคอะเขิน 

ลู่หานมองมันเป็นดั่งอาหารสักชิ้น 

หวาน...ไม่ขมพร่า ไร้รสชาติเลี่ยนๆ เหมือนเค้กก้อนอื่น แต่อร่อยสมคำคุยโว

“อา...”

ปลายเล็กจิกลงเบาๆ ตามความยาวนั้น น่าอายเหลือเกินที่ลู่หานลืมความเป็นตัวเองจนหมดและเอียงหน้าใช้มือจับส่วนกลางแข็งขืนของเขาเอาไว้และยังโลมเลียไม่หยุด 

พามันผลุบโผล่เข้าไปในปาก ลากลิ้นตั้งแต่โคนจนถึงปลายที่ฉ่ำน้ำหวานๆ รับเอาทุกแรงกระแทกที่เซฮุนสวนเข้ามาไม่ยอมล่าถอย หางตาคลอไปด้วยน้ำตาแห่งความสุขสมที่ได้ลิ้มลอง เช่นเดียวกับส่วนล่างของตัวเองที่เต้นตุบเพราะปลายนิ้วที่กระแทกเข้าออก

“อร่อยไหมครับ...หือ ว่าไง อร่อยไหม”

ร่างเล็กพยักหน้าน้ำตาคลอ เร่งทั้งมือและลิ้นเมื่อสัมผัสได้ว่าแกนกลายของเขามันร้อนจนแสบมือกว่าเก่าอีกทั้งยังขยายจนคับแน่น ลู่หานปรายตามองเห็นว่าโอเซฮุนกำลังกดยิ้มร้ายส่งให้เหมือนเก่า มือเขาขยุ้มกลุ่มผมพลางกดหน้าให้ลู่หานปรนเปรอตัวเองไม่ขาด ใบหน้าคมเกาะไปด้วยเหงื่อ สูดปากระบายความเสียวซ่าน น่ามองเสียจนส่วนกลางตัวลู่หานมันอึดอัด กลายเป็นมีอารมณ์เพราะสีหน้ากำหนัดของเขา

เลือด...ไหลซิบจากหัวไหล่และบ่าข้างซ้ายที่แข็งแรงนั่น

สารคัดหลั่งฉีดพ่นเข้าไปโพรงปากของลู่หานเมื่อเขาทนไม่ไหวและถึงฝั่งฝัน

หยดเลือด...หยาดน้ำ ทุกสรรพสิ่งล้วนอร่อยไปหมดอย่างที่คิด

ลู่หานมัวเมากับความรู้สึกที่เพิ่งเคยลิ้มลองจนกู่ไม่กลับ ฉับพลันกลับถูกเขาพลิกตัวให้แนบกับโซฟา เราจูบกัน บดขยี้เคล้าคลึงทั้งบนและร่าง แหงนใบหน้าระบายความสั่นสะท้านที่เขามองให้ ตอบรับเรียวนิ้วของเขาที่กระแทกกระทั้นไม่อ่อนโยน ก่อนสัมผัสได้ว่าเป็นอีกครั้งที่โอเซฮุนแข็งกร้าวและตื่นตัวก็ตอนที่เขาแทรกตัวลงหว่างเขาลู่หานแล้วขยี้ปิดตรงปลายความอ่อนไหวให้ลู่หานทรมาน ก้มกัดยอดอกเอาคืนอย่างเช่นที่ลู่หานกัดเจ้าเชอรี่บนมัดกล้ามเขาจนแทบขาด ปล่อยให้หยดเลือดบนตัวค่อยๆ รินไหล และแลบเลียไม่ให้เหลือ

“ผมอยากกินอีก อา...ผู้กอง...ผมยังไม่อิ่ม”

มากกว่านี้ มากกว่านี้อีกสิ

ไม่ขอเซฮุนก็คิดจะทำให้อยู่แล้ว เขาคลี่ยิ้ม หลุบตามองคนที่จมดิ่งกับทุกสิ่งแล้วยิ่งชอบใจ เจ็บแปล๊บไปทั่วแต่ก็นับว่าคุ้มค่า ยอมให้กัดกินตามใจชอบจนเลือดไหล คำรามเสียงต่ำเมื่อไม่คิดจะยั้งใจและประวิงเวลาอะไรอีกต่อไป เขาเห็นหรอกว่าด้านล่างของคุณหมอมันกำลังเชื้อเชิญเขาขนาดไหน

มันเต้นตุบ...ราวกับบอกว่าอยากให้เข้าไป มันเชื้อเชิญบอกว่าพร้อมจะให้เขาเป็นฝ่ายกินบ้าง เซฮุนเลยไม่คิดจะปรานีสวนกายเข้าไปรวดเดียวจนสุดความยาว เสียงลู่หานก็พลันกรีดร้องลั่นก้มหน้ากัดลงบนบ่าอีกข้างของเขาอย่างแรงตอบกลับ ปล่อยให้ความร้อนด้านในช่องทางอ่อนนุ่มมันตอดรัดเขาจนแทบคลั่ง

“จำเอาไว้ลู่หาน...ถ้าคุณกินผมจนเจ็บ ผมก็จะทำให้คุณเจ็บเหมือนกัน”

“อ๊ะ...อึก ผู้กอง...ผมเจ็บ”

“ไม่เท่ากับเสียวหรอก ผมเพิ่งเริ่ม อย่าเพิ่งอิ่มเร็วสิครับคุณหมอ”

ยามเขาเริ่มขยับไม่ส่งสัญญาณลู่หานเป็นต้องฝังเขี้ยวลงบนตัวเขาและดูดจนห่อเลือด การแลกเปลี่ยนที่ดูเหมือนจะไม่เท่าเทียมนี้ทำให้เขาสุขสมไม่ต่าง 

มือหนาแยกขาที่สั่นระริกของลู่หานให้อ้ากว้างจนเห็นทุกซอกทุกมุม รู้สึกดีกว่าที่คิดเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังดันความเป็นชายจดจ่อขยับเข้าหาในช่องทางร้อนของอีกฝ่ายคล้ายคน ‘คลั่งรัก’ แทบบ้า กระแทกไม่ออมแรงใส่เต็มที่ชนิดไม่กลัวสักนิดว่าลู่หานจะลุกไม่ขึ้น แต่ก็ไม่ใจร้ายขนาดเป็นฝ่ายเอาแต่ได้โน้มใบหน้าจูบลู่หานและคอยป้อนอาหารปลอบใจให้อิ่ม

เพราะเขาเป็นเค้ก...เป็นเจ้า Black Forest ของโปรดลู่หาน

“อ๊า! ผู้กอง...ผมปวดขา...” ลู่หานอายไปหมดแล้ว ถูกเขาแยกขาออกแล้วกระแทกเข้าออกถี่รัวไม่ต่างจากผู้หญิง มีอารมณ์ร่วมและอิ่มเอมจนปฏิเสธไม่ลง ครางระงมทั้งยังส่ายสะโพกตอบรับ แต่ลู่หานเมื่อยขาไปหมด มันสั่นกึกไร้แรงจนต้องขอทั้งน้ำตาให้เขาปรานีกันบ้าง “อ๊ะ! อึก ทำอะไร!”

“ก็ปล่อยให้คุณพักขาบ้างไงครับ...อา...ท่านี้ดีไหม ผมจะได้เข้าไปให้ลึกกว่าเดิมด้วย”

จับลู่หานให้ตะแคงข้าง ปล่อยให้คุณหมอหน้าแดงซ่านฝังใบหน้ากับหมอนอิงโดยที่มีเขาเป็นคนขับเคลื่อนอยู่ด้านบน มองภาพฟอร์คที่เป็นเบี้ยล่างกัดปากทั้งสุขสมและรวดร้าวในคราวเดียวกัน ตอกตัวตนลงดังปักไม่คลายแรงลงสักวินาทีเดียว ก่อนจะใช้จังหวะเนิบนาบที่มั่นใจว่าทำให้เข้าไปจนสุดทางย้ำทับ

“อ๊ะ...อึก ลึก...ลึกไปแล้วผู้กอง” มันดันเข้าไปจนสุด แช่ค้างก่อนเขาจะรัวสะโพกที่ทำให้ลู่หานปากสั่นครางเสียงหวานลั่นห้อง ฟอร์คตัวน้อยปรือตามองเขาอย่างน่าสงสาร คว้าไหล่หนาให้หันกลับมาส่งใจพลางเผลอปากเป็นการบอกว่าต้องการให้เขาจูบกันซ้ำๆ “จูบ...จูบผมหน่อย”

ลู่หานอยากได้ความหวานของเขามาดับความกระสันระหว่างเราให้มอดลงบ้าง

ไม่มีเหตุผลเลยที่เซฮุนจะไม่ทำให้ เขาใช้นิ้วโป้งสอดเข้าไปในโพรงปากจิ้มลิ้ม มองลู่หานใช้ฟันขูดไปเรื่อยตรงปลายนิ้ว เก็บทุกภาพแห่งความสุขสมที่ลู่หานแสดงออก ก่อนกระโจนและกวาดต้อนทุกความหวานที่แลกผ่านน้ำลายซึ่งเปรียบดั่งอาหารให้ลู่หานรับไปจนอิ่มเอม

เช่นเดียวกับที่ช่วงล่างยังกระแทกรุนแรงไม่รู้จักเหนื่อย นาฬิกาเขาก็ร้องเตือนว่าเวลาที่ตั้งไว้เหลืออีกห้านาทีเท่านั้นก่อนถึงเที่ยงคืน ย้ำให้อย่ามัวแต่ลุ่มหลงและลืมสิ่งที่ต้องทำ ปล่อยให้ลู่หานดูดนิ้วเขาจนพอใจ ยอมให้เลือดหยดแล้วหยดเล่าถูกอีกฝ่ายดูดกลืนจนอิ่มแปล้

และสิ้นสุดซึ่งสังเวียนราคะด้วยการปลดปล่อยทุกหยาดหยดออกมาจนคับแน่นไปทั่วช่องทางของลู่หาน ยินยอมให้ร่างเล็กขมิบตอดรัดและรีดทุกหยดจากร่างกายเขาจนหมด พร้อมๆ กับที่ลู่หานปลดปล่อยออกมาเลอะหน้าท้องเนียนพร้อมๆ กัน ทั้งร่างหอบหายใจเหนื่อยเหมือนวิ่งมาราธอน

“อ...อื้อ...”

มันร้อนไปหมด...ร้อนจนแทบระเบิด แต่เติมเต็มทุกความต่างการที่ร่างกายถวิลหา

จูบตะกละตะกามส่งท้ายจึงเป็นดั่งของขวัญพิเศษที่เซฮุนมอบให้ ลู่หานแทบจะอ้าปากรอให้เขาจูบอยู่แล้วด้วยซ้ำ แววตาสดใสรอคอยขนมชิ้นโปรดให้ลงท้อง พึมพำว่าอร่อยไม่ขาดปากยามเขาบีบให้อ้ากว้างและขบเม้มพลางกว้านเอาสารคัดหลั่งปรนเปรอถึงที่

“อึก...อา..อีก...อีก”

“มากกว่านี้ผมก็เลือดหมดตัวแล้ว”

“เซฮุน....”

“เชื่อรึยังครับ ผมบอกแล้ว...ว่า ‘เค้ก’ ก้อนนี้มันอร่อย”

กลับตอนได้ที่ - CLICK!